Paryż (2)

1. Śpię z zatyczkami w uszach. Okno mam otwarte na oścież, w dole ulica, niby boczna, Crimee (tu powinnam wybrać „e” z odpowiednim znakiem diakrytycznym, zmieniającym znaczenie słowa, ale nie umiem tego zrobić na mojej klawiaturze), odchodząca od Flandre, w XIX dzielnicy Paryża. Jeszcze w zeszłym roku nie przeszkadzał mi hałas ulicy. Nie wiem, czy ruch się nasilił, czy ja stałam się bardziej wrażliwa. Nigdy też nie potrafiłam zasnąć z zatyczkami, nawet z watą w uchu, a teraz potrafię.

2. Upał. Lepiej go znosić nad Sekwaną czy nad kanałem Saint Martin niż w Katowicach nad Rawą, która jest ściekiem i nie pomogą bulwary (Bulwar nad Rawą, w dzielnicy Zawodzie), bo i tak cuchnie. A jednak: w tym roku też mi trudniej znosić upał w Paryżu. Wprawdzie pokonuję kilkanaście kilometrów dziennie, odpoczywając gdzie się da, a wszędzie tutaj się da, ale wracam umęczona i nie mam siły wieczorem wyjść po raz drugi. Bardzo lubię obserwować odpoczywających nad kanałem Saint Martin.

3. Czytam „Panią Bovary”. Naprawdę. Od dawna miałam ochotę to zrobić po raz drugi. I okazało się, że czytam inną powieść niż kiedyś. Jak mogłam pojąć jako licealistka takie oto zdanie: „Przed ślubem zdawało się jej, że go kocha, ale oczekiwane szczęście nie nadeszło. „Pomyliłam się więc” – myślała i starała się dociec znaczenia słów: szczęście, namiętność, upojenie, słów, które tak pięknie brzmiały w książkach.”
Lektura Flauberta w ogrodach Tuileries smakuje zupełnie inaczej.

4. Czy ja mam w sobie coś z Rosjanki? Dlaczego podchodzą do mnie ludzie i pytają po rosyjsku właśnie? Inna rzecz, że to jedyny język poza polskim, w którym potrafię odpowiedzieć pełnym zdaniem, hehhe (ale to wcale nie jest śmieszne).

5. Spłonął Hotel Lambert. Od kilku lat patrzyłam, jak postępują prace renowacyjne (w zeszłym, niestety, tak była całość zakamuflowana, że nic nie udało mi się podejrzeć poza rusztowaniami). Czym był Hotel Lambert dla Polaków, wiedzą ci, którzy interesują się polską historią i literaturą. Tym boleśniej znosiłam fakt, że trafił na koniec w ręce bogatego szejka. Pozbieram informacje na ten temat ( temat wpisuję do notebooka jako ten, którym powinnam się zainteresować po powrocie).

6. Poznałam Sophie Mosiadz-Samarro, malarkę, Polkę z pochodzenia.
Myślę, że polubię jej malarstwo.

7. Tęsknię. Dawniej zaczynałam tęsknić za domem po dwóch tygodniach, teraz już po tygodniu. Nie chcę wyciągać pochopnych wniosków, by zdiagnozować, co się ze mną dzieje.