Czas konkretów

Nastał w moich dniach czas konkretów.
Zapisuję w dzienniku tylko konkrety. Jeśli mi się zdarza coś mglistego, emocje, których nie potrafię nazwać, westchnienia, których nie udaje mi się zawiesić pomiędzy drzewem, a drzewem, wycinam, kasuję. Piszę, że byłam, widziałam, spotkałam, zjadłam, kupiłam, umyłam, przeczytałam. Jeśli mówię o przyszłości, też ograniczam się do konkretów, jakby przyszłość naprawdę zdarzyć się powinna. A więc pojadę tam, zobaczę to, zrobię, wydrę, pogłaskam, kupię, oddam, pożegnam, odmówię, odwrócę się, pomogę. Najwięcej w moim pisaniu dniach, czasowników i rzeczowników, prawie wyeliminowałam przymiotniki.
Nie dlatego, bym nabrała pewności, że tylko co namacalne, jest warte dotyku, ale po prostu nastał we mnie Czas konkretów. Być może i one psu na budę, jak niegdysiejsze śniegi i niegdysiejsze westchnienia, których po latach nie potrafię pojąć.

I choć należę do gatunku pamiętliwych, czas zrobił swoje.
Dlaczego płakałam, spać nie mogłam, siedziałam w kącie, wzdychałam, czekałam, paznokcie obgryzałam, teraz nie wiem. Nabrałam dystansu i widzę, że to za czym tęskniłam i bez czego sobie życia nie wyobrażałam, zupełnie mi było niepotrzebne. Mało tego: byłoby to dla mnie złe, gdybym się zawzięła i próbowała ucapić, dorwać, okiełznać.
Moje czucia wydają się teraz podobne jedno do drugiego.
Westchnienia, rozciągnięte w tych samych rejestrach, odleciały, przepadły. Nawet blizn po nich nie ma, ani drzazg.
Przerwały tylko strony zapisane nocami, bo kiedyś byłam nocnym markiem, bardziej z konieczności niż z potrzeby. Co ciekawe, o prawdziwie bolesnych historiach, co widzę dopiero po latach, napisałam niewiele, ograniczając się do kilku zdań typu zdarzyło się to i tamto. Nie ma w nich łez, rozdzierania szat i walenia głową w ścianę. Nie wiem więc, czy to pisanie jest mi potrzebne „na potem”, skoro pamięć i tak zachowała coś innego niż zapisałam.

Podczas z rozmowy, którą prowadziłam z Joanną Bator, w sosnowieckiej bibliotece, na temat książki „Wyspa łza”, pisarka powiedziała: Niedawno spaliłam swoje dzienniki. Uderzyła we mnie tymi słowami tak bardzo, że nie zapytałam dlaczego i jak się z tym czuje. Czy lżej? Czy spaliła, przedtem je przeczytawszy? Czy zobaczyła, że nie są jej potrzebne, a nie chce nimi obarczać innych? A może polega tylko na własnej pamięci, nie zapiskach? A może wykorzystała już te zapiski i zrobiła z nich wystarczająco dużo literatury?
Styl powieści Joanny Bator jest gęsty, każde zdanie soczyste, pełne konkretów, szczegółów, wedle motta z Zafona, które zamieszczone jest w powieści „Ciemno, prawie noc”: „Bóg tkwi w szczegółach, a diabeł jest wszędzie”.
Myślę o tym, jak bym się czuła, gdybym dzisiaj spaliła swoich 55 grubych zeszytów, od roku 1984. Albo i te z lat 1968, 1969 i 1970, które odnalazłam. Czy byłoby mi lżej, czy zrzuciłabym z siebie ciężar, który czuję na plecach? Czy gdybym spaliła, to bym się odcięła? Przekreśliła? Rozpoczęła coś nowego?
Kiedyś spaliłam całą walizkę listów z czasów licealnych i studenckich, nie przeczytawszy ich przedtem. Nie tęsknię do nich. Po prostu je trzymałam, choć nie zaglądałam. Może zdobędę się i na spalenie pozostałych? Przerażają mnie bowiem domy pełne rzeczy, które pozostawiają zmarli. Jeszcze bardziej widok bezradnej rodziny, która opróżnia szuflady jednych ruchem, zapełniając kolejny worek na śmieci.