Życie w kuchni, nie dla mnie

A jednak lubię dom i swojskie jedzenie. Soki własnego pędzenia, konfitury własnego smażenia, pierogi własnego ugniatania, kluski własnego kulania, rosół własnego bulgotania itp. Ilekroć jednak przyjdzie mi spędzić w kuchni dłużej niż godzinę, czuję, że bezproduktywnie tracę czas i snuję wyobrażenie, co bym mogła zrobić, gdybym w kuchni nie pitrasiła. Przyjęłam więc zasadę, że obiad przygotowuję w ciągu 45 minut (już się kiedyś tym chwaliłam). Łatwo to zrobić, kiedy gotuje się nie dla pułku wojska (czytaj: rodzinki w okresie żernym), ale dla dwóch osób.
Opanowałam więc kilkanaście potraw, które mi więcej czasu nie zabierają i nimi się wysługuję. Owszem, czasem przekraczam ten limit. Jak człowiek się czuje potrzebny i widzi pałaszujące gębule wnuków, to rezygnuje z postanowień.

Ważna jest też organizacja. Łączenie kucharzenia z zabawą.
Na przykład: ciasto kruche z rabarbarem, 30 minut z pomocą wnuków + pieczenie 40 minut.
Podczas pieczenia wychodzi się na boisko, a sprzątanie kuchni (co najmniej 30 minut) zleca Januszkowi.
Ważna jest też hojność przyjaciół: Olu, dziękuję, za konfitury i powidła.
Także droga na kulinarne skróty: odkryłam w Biedronce deser Panna Cota, wypróbowałam, świetny, taki jak w kawiarni Malowana Kawa w Mikołowie.

Jeść lubię, nie ukrywam.
Ale gdybym miała celebrować 5 posiłków dziennie, to cudów nie ma, czasu na czytanie już bym nie miała. Nie lubię często jeść. Wystarczy mi solidne śniadanie i obiad późny. Pomiędzy przegryzki owocowo, serkowo-jogurtowe.

W felietonie Krzysztofa Vargi wyczytałam takie o to zdanie: „Ponieważ jedzenie to zmysły, a literaturę zmysłami się robi i zmysłami odbiera, kto nie ma żadnego wyczucia na sprawy tak fundamentalne jak jedzenie, ten wielkiej powieści nigdy nie popełni”. Haha, mam więc szansę.

W swojej powieści sprzed lat „Wielkie ciężarówki wyjeżdżają z morza” zamieściłam scenę smakowania w chińskiej restauracji. Bardzo erotyczną. Był to rok 1995, wtedy tego typu restauracje wchodziły na rynek polski. W powieści „Zuzanna nie istnieje” jest scena gotowania i jedzenia spaghetti. Wiadomo, też erotyczna.
W powieści „Cafe Plotka” i „Plotkarski sms” (dla młodzieży) podałam kilka szybkich przepisów. Między innymi na ciasto czekoladowe przygotowane w ciągu góra 10 minut, łącznie z pieczeniem, i na drink o nazwie ” Plac zabaw”. Te przepisy cieszą się największą popularnością. Podobały się też nazwy potraw, które wymyśliłam.

Teraz moda, by pisać powieści o jedzeniu.
Nie mam jednak w swoich powieściach takiej bohaterki, która, by się realizowała w kuchni i kucharzeniem potwierdzała swoją kobiecość.
Pamiętam, jak przed wielu laty jedna z moich koleżanek ze zdziwieniem zapytała: – Nie zaprawiasz kompotów, ogórków nie kisisz, konfitur nie smażysz? To jak ty się realizujesz jako kobieta.

Nie odpowiedziałam jej, o, nie.