Po targach w Krakowie

Po targach w Krakowie

      Jeśli ktoś był i widział kolejkę do kas, to nie uwierzy, żePolska jest krajem ludzi nieczytających. Jeśli ktoś poczuł  ścisk w alejkach pomiędzy stoiskami wydawców,ludzi przeciskających się z torbami pełnymi książek, stojących cierpliwie wkolejce po autografy, nie uwierzy, że żyjemy tylko hamburgerami, frytkami, polityką i zarabianiempieniędzy.

      Książki na targach były o wiele tańsze od sprzedawanych wksięgarniach. Poza tym – można było upolować i te „przecenione”, co nie znaczy,że gorsze. Może resztki z wydań? Nie wiem, ale bardzo mi się to podobało. Niewiele mogłam pobiegać, bo miałam dyżury w trzechmiejscach: na stoisku Akapitu, Wydawnictwa Literackiego i spotkanie w sali seminaryjnej,które prowadził prof. K. Kłosiński, organizowane przez Bibliotekę Śląską. Byłymoje wierne czytelniczki: Iza i Ewa.

Był dr Stanisław Borntowski, którego skądinąduwielbiam, bo dzięki jego książkom, a szczególnie jednej – „ Scisłość i emocja”– zrozumiałam, jak uczyć polskiego. Pan Bortnowski, z którym jestem w przyjaźniod wielu lat, przeprowadził ze mną pierwszy prawdziwy wywiad, zamieszczony w „Polonistyce”.

     Dziękuję tym, którzy uczestniczyli w spotkaniu. Większościludzi nie znałam. Na początku było nie więcej niż 10 osób, ale powoli sala sięzapełniała, co mi dodawało otuchy do rozmowy i czytania wierszy.

Do Krakowa przyjechałam z Januszkiem i przyjaciółmi –Małgosią i Adasiem Rozewiczami. Kiedy patrzę na nich, to wierzę wmałżeństwo, w porozumienie dusz i ciał. Ileż oni mają dla siebie cierpliwości!Adaś, świetny fachowiec, lekarz, prywatnie bywa roztrzepany. A to portfelgdzieś posieje, a to kluczyki od samochodu. Małgosia się uśmiecha i czeka,spokojnie, bez kąśliwych uwag. Małgosia dużo czyta, jest bardzo wrażliwa i „miłosna”, jak powiedziałaby moja córka Agata.

       Pamiętam, jak kiedyś oboje mi towarzyszyli nadworcu,  kiedy odprowadzałam poetkę, AnnęPiwkowską. Wracała do Warszawy pociągiem, jadącym z Wiednia. Powódź spowodowałaopóźnienie. Koło 23. padałam ze zmęczenia. Małgosia i Adaś nakazali mi wracaćdo domu i opiekowali się Anną kolejne dwie godziny, aż w końcu znalazł sięopiekun wśród podróżnych, któremu zaufali. Jak się potem okazało wspaniały tobył towarzysz podróży i bardzo ciekawy człowiek.

     Na stoisku WL rozmawiałam z czytelniczką z Tychów, która,jak powiedziała, odkryła mnie niedawno i postanowiła przeczytać wszystkie mojeksiążki. Będzie miała, co robić, haha.

Bardzo wrażliwa osoba i gadałybyśmy dalej, gdyby nie to, żeinni czekali.

Najbardziej mnie wzruszyła pani Małgorzata, którazobaczywszy na stoliku tomik poezji „Rozmowy z Miró” , uparła się, że chcekupić. To była książka dedykowana mojej redaktorce z WL, czyli nie dosprzedania. Poza tym WL sprzedawał moją „Zuzannę, która nie istnieje”…Powiedziałam, że poezję ma Biblioteka Sląska na swoim „straganiku”. I kiedytam podeszłam, gdy już zamykano targi, pani czekała, bym jej podpisałaegzemplarz. Dziękuję, pani Małgorzato.

PS. Och, jeszcze pisałabym, ale muszę skończyć i wyjechaćna spotkanie z poezją Konrada Małka, które będę prowadziła wespół z jegoprzyjaciółmi. Pan Konrad, niestety, zmarł, a tak się na to spotkanie cieszył.