Zabiję was jak psa!

Zabiję  was jak psa!

       W 2004 roku wydałamksiążkę opartą na faktach „Coraz mniej milczenia. O dramatach dzieciństwa beztabu” . Cztery autentyczne historie osób w dzieciństwie upokarzanych, bitych,molestowanych. Od tej pory otrzymuję listy. Dzisiaj ten, który kopiuję poniżej,w krótkich zaledwie fragmentach. Pozostawiam go bez komentarza.

      „Miałam 5 lat, kiedy na białaczkę zmarła moja mama, bratmiał 3 lata. Brat jej nie pamięta wcale, ja niektóre sceny z naszego życia.Mama zawsze nas broniła i nie pozwoliła skrzywdzić./…/ Przez 2 lata opiekowała sięnami babcia, potem ojciec nas zabrał do siebie, bo związał się z kobietą, któramiała córkę w moim wieku.

      Kobieta ojca wymyślała dla mnie i brata kary: mogliśmy siębawić tylko w przedpokoju, tym bliżej kuchni, więc cieplejszym, nie mogliśmyabsolutnie wejść do żadnego z pokoi, za byle co biła nas pasem. Ojciec też nasbił, jeszcze mocniej. Za karę klęczeliśmy na klockach lego w pierwszymprzedpokoju, bliżej drzwi, więc tym bardzo zimnym., na golasa.Jak przyjeżdżaligoście, mogliśmy być w pokojach. Ojciec rozsypywał pinezki w przedpokoju ikazał nam po nich skakać. Kiedy krzyczeliśmy bił nas po głowie rączką odmłotka, a potem rurą od odkurzacza. Brat nie dostawał jeść. Ja nie lubiłamjeść, więc specjalnie we mnie wmuszali tak długo, aż zwymiotowałam, a potemkazali mi jeść te wymioty.

     Kiedy poszliśmy do szkoły, wymyślili lepsze metody. Rączkąod młotka bili nas po stopach. Pamiętam ich twarze i wysiłek, jaki w to wkładali.Wrzeszczeliśmy, błagaliśmy, a potem już tylko łkali, by nie przeszkadzać im woglądaniu telewizji. Trzonek od młotka wydał im się za mały, więc postanowilitę rurę od odkurzacza wykorzystywać do walenia w nasze stopy. Ojciec nazywał tęrurę ulubioną zabawką. Musieliśmy położyć się na podłodze i podnieść nogi, abyon nie musiał się schylać./…/ Wsadzali nas do wanny z zimną wodą i podtapiali.Zafundowali mi wiele pamiątek. Na jedną codziennie patrzę. Kobieta ojcawsadziła mi brodę do wrzątku. Więcej jej się nie udało./…/ Kiedyś mi złamalinogę./…/ Bili nas trzonkiem młotka po dłoniach. Klamerkami do prania wykręcałami wargo sromowe./…/ Kiedyś w TV pokazano, że rodzice utopili swoje dzieci wbeczce. Zawołali nas i kazali się podziwiać, jacy są dobrzy.

      W szkole nauczyciele zaczęli zauważać, że coś złego się unas dzieje. Wezwali ojca. Potem w domy przeszliśmy „szkolenie”, co wolno nammówić, a co nie. I zagrożono nam, że jak piśniemy jedno złe słowo, to naszabiją jak psy. Kiedyś nie pojechałam na wycieczkę, siedziałam w świetlicy dosamego końca. Aż nauczycielka zadzwoniła do ojca. Przyszedł i wtedy zaczęłamwrzeszczeć, by mnie nie oddawali, bo on mnie zabije. W domu powiedział, żeteraz to już mnie zabije jak psa. A jego kobieta powiedziała, by mnie zostawił,bo jestem gnida i że nie warto. Pluła na mnie, on też, ale mnie nie zabił.

      W szkole nas obserwowano, bo po jakimś czasie rozmawiał znami psycholog, pedagog i policja. To była 4 klasa podstawówki. Ojciec teżchodził do psychologa. I ona też. W domu nas szkolili: uprzedzali jakie pytaniamogą nam zadawać i jakim kolorem kredek mamy rysować. Jaki kolor mamy lubić.Tak robiliśmy ze strachu, ale czasem zapominaliśmy o tym.

      Było wiele spraw w sądzie. Nikt w rodzinie nie chciał namwierzyć. Zamieszkaliśmy u babci.

Oni dostali wyrok, 8 lat. Babcia odebrała ojcu władzę nadnami. Na początku było dobrze, ale teraz to już nie wiem/…/ Często słyszymy, żejesteśmy podobni do ojca i że możemy być tacy jak on. Babcia nie rozumie, cosię stało. Zali się, że ma nieszczęśliwe życie, czasem żałuje, że nas wzięła.Jesteśmy jej wdzięczni, bo jakby nie ona, to by nas już nie było. Ale/…/

Staram się nie pamiętać NIC. Ale czasem wystarczy /…/