dech zapiera

     Wróciłamz Kędzierzyna, gdzie było wręczanie nagród w XV Konkursie Literackim „KrajobrazySłowa”. Bardzo uroczyste – jak zawsze. I z odpowiednią oprawą artystyczno-kulinarną.

      Tymrazem wśród laureatów znaleźli się przede wszystkim młodzi, co mnie cieszy, boprzyszłość przed młodością, a nie starymi wyjadaczami-konkursowiczami. Biblioteka( organizator konkursu) wydała też książkę z nagrodzonymi tekstami.  Dobry zwyczaj, bo co zapisane, to zaklepane.

     Pomyślałamsobie, że przed tymi, którzy o pisaniu myślą poważnie, trudna droga. Bo pisaćto znaczy patrzeć na to,  na co wszyscypatrzą i wiedzieć to, czego nikt nie widzi.

      Pozatym, jak marzy Ezra Pond:

„O,Boże, o Wenero i ty, Merkury, patronie złodziei,

użyczmi małego sklepiku z tytoniem

lubw jakiejkolwiek urządź mnie profesji,

bylenie w tym cholernym pisarstwie,

gdzietrzeba wciąż ruszać mózgownicą”.

      Remekna swoim blogu marudzi, że skończył się w pisaniu zanim się zaczął. Szukapretekstów, by nie pisać. Znam ten ból. Zanim wejdę w pisanie, mój dombłyszczy, bo wmawiam sobie, że nie mogę pisać z powodu: brudnych okien, pełnychszuflad niepotrzebnych papierów, nieodpisanych listów, kurzu za szafą, bałaganuw szafie,  krzywo ustawionych pokrywek odgarnków, za bardzo zamarzniętej lodówki, brudnych łap psa, brudnych butów,bałaganu w szufladzie z apaszkami, krzywo ustawionych słoiczków z przyprawami, wyślimtanejsłuchawki telefonu, niewyprasowanego prania…ok., stop.

  Podczasdzisiejszego bankietu kilka pań się uparło, by mi wytłumaczyć, jak rewelacyjnąpowieść przeczytały. No, mówię ci, bomba – gadały jedna przez drugą. Garnek przypaliłam,bo się zaczytałam. Uśmiałam się jak norka. Kim jest ten poeta, ja mam takąteorię…A ja taką. Ależ ta piosenkarka miała życie. Spotkała się z Niną Andrycz podstołem, to prawda?

     Trajkotałyjedna przez drugą. Oczywiście o powieści Remka Grzeli „Bądź moim Bogiem”. Miałynadzieję, ze powiem coś więcej, bo wywnioskowały z mojego bloga, że się zRemkiem przyjaźnię. Kiedy one chwaliły, ja zajadałam pyszności, bo sobiezrobiłam wolne od rozsądku.

J     aksobie podjadłam, powiedziałam: – Tak to dobra powieść, ale ta, którą terazpisze…I zawiesiłam głos. No, mówię wam, dech zapiera. Mówię wam…