Przeżycia piwniczne i inne

     Jestemdzieckiem „piwnicznym”. Ci, którzy czytali moją „Ritę”, wiedzą, co mam namyśli. Dlatego nie cierpię piwnic. Czy wiecie, że nigdy w życiu nie byłam wpiwnicy, która przynależy do mojego mieszkania? A w obecnym mieszkaniu ( dużadziupla na V piętrze) mieszkam już ponad 18 lat. Kiedyś ojciec moichdziewczynek w tej piwnicy wywoływał zdjęcia czarno-białe, trzymał różnenarzędzia,  a także baniak z winemwłasnej produkcji, wedle receptury dziadka Michała. Od czasu, kiedy złodziejepołakomili się na baniak, zostawiwszy narzędzia, zniechęcił się do piwnicy.Niedawno przyszedł jakiś majster ze spółdzielni mieszkaniowej, przyniósł miklucze do piwnicy i prawie nakazał z niej korzystać. Powiedziałam mu, że nawetwołami mnie tam nie zaciągnie. Ale Janusz poszedł, zobaczył, powiedział, żepiwnica fajna i ją zagospodaruje. Minęło kilka tygodni, a on jakoś się nie kwapi,więc i ja nic nie mówię, choć nie miałabym nic przeciwko, by opróżnił swójpokój z niepotrzebnych szpargałów.

     Nagrodyliterackie w Kędzierzynie wręczone. Mam nadzieję, że w „przemówienie odjurorki” było krótkie i smaczne. Potem nastąpiła uczta duchowa, czyli koncertAnny Szałapak z Piwnicy pod Baranami. Wzruszyłam się nieprzytomnie – niepowiem, przy której pieśni najbardziej. Szałapak ma głos kryształowy, śpiewaprzednią poezję, ale to wszystko nic. Wzruszenie miało źródła we wspomnieniach,w czasach, kiedy to jeździłam do krakowskiej piwnicy, uciekając odcodzienności, kiedy to w uniesieniu pochłaniałam tamte artystowskie klimaty,rozmawiałam z Piotrem Skrzyneckim, bo on z każdym rozmawiał. Ileż energiizużywałam, by pojechać, by tam spędzić noc, wracać porannym pociągiem, zaczynaćdzień bez godziny snu. Ale co tam, młodość musi szaleć. Szkoda tylko, żepozwalałam sobie na te szaleństwa z wyrzutami sumienia, że tyle wysiłkumusiałam włożyć w to, bym mogła uciec na tę jedną noc w roku.

     No,nic….nic…w każdym bądź razie słuchałam Szałapak i siłą woli powstrzymywałamłzy, miałam ochotę poryczeć sobie na głos, ale tylko w kinie pozwalam sobie natakie ekstrawagancje.

     Pokoncercie był bankiet, a jakże. Nie wiem, czy byłam głodna, ale na pewnopodekscytowana, więc chciałam zabić ekscytację jedzeniem i położyłam sobie natalerzyku galaretkę z kurczaka, z marchewką i groszkiem. Nie dane mi byłojednak zjeść  spokojnie, bo ciągle ktośmnie o coś pytał, a jak tu gadać z galaretką w gębie. Kiedy podnosiłam ostatnikęs, wpadł mi zielony groszek za dekolt. No i jak go tu wygrzebać? ElaDziewońska stwierdziła, że mam danie na wynos. Groszku pozbyłam się dopiero wdomu – zaklinował się pomiędzy….no, nie powiem gdzie.

     Dziśprowadzę spotkanie z Danielem Passentem. Jeśli będzie taki upał, jak jestteraz, w nocy wypiję Martini na balkonie, przy nowym drewnianym stoliku.