Aleksandrów Kujawski. Janina i Jerzy Mejsterowie. Grażyna Prażmowska.

Przez 17 lat odwiedzałam rodzinę mojego męża, Janusza, mieszkającą w Aleksandrowie Kujawskim, w pobliżu kościoła, w domu z dużym ogrodem. Było to dobre dla mnie miejsce, pełne serdeczności i ciepła dzięki osobom, które mnie zawsze witały z uśmiechem.

  Grażynka, mama Janusza, była malutką i kruchą kobietą, wrażliwą i małomówną samotniczką. Malowała akwarelki, zapisywała myśli-sentencje w notesiku. Jadła jak ptaszek. Przy stole zazwyczaj mówiła, co jej się nie podoba w polityce, a kiedy dyskusja została podjęta, po cichu umykała do swojego pokoju, bo bardzo sobie ceniła ciszę. Kiedy ją poznałam, mówiła, że ma dla siebie plan 7-letni. Potem czyniła krótsze plany.  Codziennie do niej telefonowaliśmy. W styczniu 2012 roku podczas każdej rozmowy mówiła, że jest zmęczona. W 2012 roku umarła nam, po cichu, tak jak żyła. Położyła się po obiedzie i zasnęła.

Napisałam epitafium, które Janusz umieścił na tablicy nagrobnej: Dzięki Tobie jestem, Mamo, pamiętam, syn.

Janina i Jerzy Mejstrerowie. Widzę ich razem.

On, czarujący wuj Jerzy, dżentelmen w każdym calu. Esteta. Pan domu, nadający mu ton. Stół nakrywał perfekcyjnie, czy to na w zwykły dzień, czy od święta. Niemożliwe, aby talerz był nie z kompletu, a lampki do wina każda z innej parafii. Tylko kubki do herbaty mógłby być różne. Te go nie interesowały, ponieważ on i tak pił herbatę ze szklanki, po rosyjsku. Zawsze uśmiechnięty, zawsze krzątający się, a to w domu, a to w ogrodzie. W wieku 80 lat świetnie sobie radził z Internetem, obsługiwał pocztę mailową, rozmawiał na skype.

Janina, siostra Grażynki, żona Jerzego, matka chrzestna Janusza, matka Basi i Mariolki, babcia i ciocia. Światło tego domu. Kiedy Nina wchodziła do pokoju, stawało się jaśniej.

Nina potrafiła słuchać uważnie. Kiedy spotkałyśmy się po raz pierwszy, przyjęła mnie serdecznie i naturalnie. Była ciekawa moich córek, wnuków, mojej pracy. Ciągle słyszę jej pluszowy, dziewczęcy głos. Zawsze zdziwiony. Drobna, delikatna. Zawsze pogodna i uśmiechnięta. Ładnie układały jej się jasne włosy, jakby same, bo nie lubiła chodzić do fryzjera i tam się fryzować.

Pamiętam, jak kiedyś, po trudnym dniu, odwiedziłam Grażynkę i wujostwo, po drodze z Golubia-Dobrzynia. Grażynka usmażyła mielone kotlety. Nina przygotowała marchewką uduszoną z rodzynkami. Był to prawdziwie królewski obiad. Jurek poczęstował mnie swoją wiśniówką, która miała taką właściwość, że świat po niej był od razu piękniejszy.

Pamiętam uroczystość w kościele z okazji 60-lecia małżeństwa Niny i Jurka.

Patrzyłam na ich wzruszenie i podziwiałam tych dwoje ludzi, którzy byli ze sobą na dobre i na złe, w zdrowiu i chorobie, w miłości, może czasem i w złości. Jak oni to zrobili, myślałam. Czy to była miłość, która góry przenosi, czy cierpliwość, czy lojalność, czy patrzenie w tym samym kierunku?  Jak dokonali tego, co nie udało się wielu innym z młodszego pokolenia, które już nic nie naprawia, tylko wyrzuca?

W październiku 2018 roku umarł nam Jerzy. W drugi dzień Świąt Bożego Narodzenia, Ninka.

Jeśli ktoś przeżył prawie 90 lat, można by o nim napisać książkę i to w kilku tomach. Teraz, kiedy nie ma już Grażynki, Niny i Jurka zastanawiam się, co o nich wiem i okazuje się, że wiem niewiele. Nie mówili o sobie, zawsze byli nastawieni na słuchanie tych, których spotykali. Jakby wiedzieli, że kiedy mówi się o sobie, to nie bogaci się swojej wiedzy o świecie. A kiedy wsłuchuje się innych, to żyje się wielokrotnie.

Grażyna Prażmowska, Nina i Jerzy Mejsterowie, dobrzy, wspaniali ludzie, którym skończył się czas. Za szybko, bez względu na to, ile lat przeżyli.

Czuję się wyróżniona tym, że mogłam ich poznać i doświadczać ich dobroci i życzliwości.

Basiu, Mariolko, wspaniałych miałyście Rodziców. Januszku, miałeś wspaniałą Matkę.