Siódme niebo Ireny Wyczółkowskiej

„Zwijam się stąd zwijam
coraz mnie mniej”

Irena Wyczółkowska umarła 3 maja. Byłam w tym czasie w Niemczech, dowiedziałam się wieczorem.
Korespondowałam z nią, wiedziałam więc o chorobie. Obiecałam, że nie ujawnię nic z tego trudnego czasu i tak będzie. Mam 6 tomików jej wierszy, ostatni wydany w wydawnictwie Nisza pod tytułem „Portret z duszą na ramieniu”.

Czuję się tak bezradna, że nie wiem, co napisać (!), choć chciałabym, bo Irenę zawsze podziwiałam, najbardziej jej spokój i dystans. Jakąś wewnętrzną ciszę, którą widać było w ciemnych oczach. Wystarczyło w nie spojrzeć, aby spowolnieć i aby wszystko, co rozbiegane, wróciło na swoje miejsce.
Kołaczą mi się w głowie linijki jej wierszy. Pojedyncze frazy, jak na przykład ta: „Powiedziały bzy, ze i w tym roku zakwitną i że tego doczekasz”. Doczekała, może nawet umierała, patrząc na kwitnącą gałązkę i czując zapach. Chciałabym, aby tak było.

Nie wiem, w którym jest teraz niebie, może w siódmym. Według Egipcjan było ich jedenaście, według żydów i muzułmanów siedem. Pisała o tych niebach w wierszu „Siódme niebo”. Przypominała, że u Gałczyńskiego niebo to senne miasteczko, podmiejska niedziela. Czy jej niebo będzie biblioteką, jak u Borgesa, czy małym domkiem z osobnym wejściem, nie wiem, wiem tyle, co z wiersza. Na pewno „tam’, nie będzie już „siedziała na walizkach, nie będzie patrzyła w drzwi”.

Jak tu oczyścić świat z Twoich śladów, Irenko?
Bardzo tego chciałaś. Może syn wyrzuci listy, fotografie.
Ja też wyrzucę listy. Zostawię wiersze. W każdym z nich słyszę twój głos. marna to pociecha.