Jak we śnie

Budzę się o 4.34. Dokładnie. I tak od kilku dni. Jeszcze tydzień temu budziłam się o 3. 34. Dreptałam do toalety, wchodziłam ponownie do łóżka. Myślałam, że już na pewno nie zasnę. I jeśli sen nie przyjdzie w ciągu 15 minut, to nie będę go dalej oczekiwać, ani wymuszać. Zrobię sobie melisę, rozsiądę się w ulubionym fotelu, wygodnym dla kręgosłupa, i zacznę czytać. Zazwyczaj tyle tylko zdążyłam pomyśleć i zasypiałam na kolejne dwie godziny, czyli na dobre dzień zaczynałam koło 6. Teraz dzieje się podobnie, tyle, że dzień zaczynam koło 7. Logiczne, skoro o godzinę później się budzę. Tylko dlaczego tak się dzieje? Z taką precyzją co do minuty?
W ciągu dnia robię różne rzeczy, ale jakbym nic nie robiła. Jakby mi się ręce zamieniły w klepsydrę z piaskiem albo jakbym się rozlewała jak woda. I jakby nie miał mnie kto pozbierać. Chodzę nieśpiesznie, to tu, to tam. Wszędzie gęsto, biało jak w jogurcie. Nawet oddech przybiera kształty. Katar już minął, gorączka trzymała tylko jeden dzień, kaszel nie dopadł, więc w sumie łagodnie się wirus ze mną obszedł.
Dłubię w słowach, mozolnie, jak zawsze. Bez wzlotów, ale i bez upadków. Numeruję zapisane strony. Efekt jest krzepiący, choćby niewiele przybywało. Czasem słyszę oddech mojego psa, spuszczam rękę pod biurko, by go pogłaskać. Ale go tam nie ma. I być nie może, skoro umarł dwa miesiące temu. Kiedyś łzy były prawdziwsze, rozmazywały atrament na kartce.
Stawiam wodę na herbatę, zaparzam w czajniczku, celebruję, podgrzewam filiżankę. I nagle odchodzę, bo znalazłam właściwe zdanie. Zapisuję. Przychodzi następne. Więc rozsiadam się przy biurku. Dobry dzień, myślę, norma wypracowana, a słowa nadal przyfruwają. Mało tego, dopada mnie nowy pomysł, który rozrasta się, wypełnia mnie po brzegi tak bardzo, że muszę go podzielić. Telefonuję, mówię, zapalam się. To świetne słyszę, już to widzę, bardzo chcę. Dobrze, dobrze, to teraz prześpijmy się z tym pomysłem, proponuję, za trzy dni zobaczymy, co zostanie z płomienia.
Herbata już ledwo letnia.
Nie taką lubię, więc opróżniam czajniczek, płuczę w gorącej wodzie.
Zaparzam inną, bo przecież poprzednią już wąchałam.