Przegapiłam urodziny bloga, a tymczasem

Pisanie bloga rozpoczęłam 7 lutego 2007 roku.
Rok 2014 jest 7. rokiem pisania.
Czy tak?
Dopytuję, bo ostatnio mylę się w najprostszych obliczeniach.
Na finale 21. edycji ogólnopolskiego konkursu literackiego Krajobrazy Słowa, organizowanego przez bibliotekę w Kędzierzynie-Koźlu, wręczałam po raz 19 nagrody (od tylu lat jestem jurorką, od kilku lat także przewodniczącą jury).
Podsumowywałam 21 edycji w liczbach:
liczba uczestników: 3800
ilość nadesłanych prac: 17441
poezja: 15642
proza: 1799
liczba jurorów: 9
Pokusiłam się o jeszcze jedną liczbę: paczka z nadesłanymi pracami ważyła przeciętnie 10 kg, więc w ciągu 21 edycji nadesłano 2100 kg, czyli ponad dwie tony, powiedziałam. I wszyscy z uznaniem pokiwali głowami. Dopiero na bankiecie podszedł do mnie starszy pan i zasugerował, że według jego obliczeń, to kilogramów było nieco mniej.

W tym roku przegapiłam urodziny bloga.
Od czasu do czasu napadają mnie wisielcze myśli: Po co i komu to moje pisanie. Czy potrzebne? Czy przekazuję coś ciekawego? Może kiedyś, ale teraz bardziej ważę słowa i tematy. Zostawiam dużo dla siebie, by wykorzystać ewentualnie w powieści. Czasem chciałabym napisać coś osobistego i poskramiam się, bo wyznaczam sobie granice ukazywania prywatności. Im bardziej Internet jest „obnażony”, tym bardziej mam ochotę się zakutać, omotać. Bo Internet ma moc i ona rośnie, i rośnie.

Firma Pingdom zebrała dane z różnych źródeł i przygotowała liczbowe zestawienie pokazujące, jak „żył” Internet w 2010 roku. Zapewne są świeższe dane, ale nie zoczyłam ich.
W 2010 roku było 152 miliony blogów. Rocznie na Facebooku zamieszczonych jest 36 mld zdjęć. W portalu Onet, w dziale kultura, jest 500 699 blogów. Czy dobrze widzę? Czyli mój jest jednym z nich. Jak do niego trafić, skoro nie czynię promocyjnych posunięć?

A tymczasem.

Czasem jakiś list dodaje mi energii. Na przykład ten:

„Dzień dobry, Szanowna Pani Marto. Od dwóch lat zabieram się za pisanie do Pani wiadomości, choć nie powiem, że brakowało mi dotychczas odwagi, jak Pani o sobie pisała w „Autoportrecie…”, ale może trochę jednak tak, skoro aż tyle czasu musiałam poczekać, zanim dzisiejszego deszczowego dnia po prostu otworzyłam okienko wiadomości. Nazywam się Jana Karpienko, pochodzę z Zachodniej Syberii, mam 24 lata, a w Polsce mieszkam od 3 lat, i chcę tylko Pani podziękować z całego serca… Uczyłam się języka polskiego m.in. na Pani tekstach (mówię tekstach, a nie książkach, bo przestudiowałam całego bloga jak jeździłam do swego Tomska, do rodziców na wakacje i tęskniłam za Polską, za językiem. Zachwyca mnie Pani osobowość, podejście do Życia. Wszystko! I tak sobie myślę, że jest Pani moim przykładem Kobiety z dużej litery, inteligentnego człowieka i Autora.”
/…/
„Bo po przeczytaniu opowiadań „Kapelusz zawsze zdejmuję ostatni” byłam pod takim wrażeniem, że chciało mi się więcej! Więcej tego stylu, tej wrażliwości, tych „okularów” przez które mogę popatrzeć jeszcze na coś i jeszcze na coś, a kto to napisał, a co napisał oprócz tego, pokażcie mi, dajcie mi, opowiedzcie mi!… Byłam jak dziecko!”
„Każdy znajduje w Pani twórczości coś swojego, a ja…. A ja widzę w Pani pewnego rodzaju „przewodnika” – wie Pani, można nauczyć się języka obcego (i poradziłam sobie z tym w niecałe dwa lata po przeprowadzeniu się do Wrocławia, wcześniej nie mówiłam nic a nic), ale nie można tak samo łatwo „nauczyć się” kultury…. Literatury, kontekstu, kuchni, filmów, smaków, poznanie których niezbędne jest, aby nie czuć się obcym. I w moim przypadku, jak się poznaje kogoś (nawet tak wirtualnie), kto może stać się takim przewodnikiem po nieskończonym świecie kultury (a później – szerzej – życia!), któremu w jakiś sposób od razu ufam w wyborze tych dzieł i zjawisk i osobowości, to oddaję się i płynę za nim w tym oceanie, a On – przewodnik – wskazuje mi na to, na co warto zwrócić uwagę, i na niebezpieczeństwa również – popłynęłam za Panią z radością.”

Dziękuję pani, Jano.

Oczywiście odpisałam na ten list. Jakże by inaczej. Przecież to miód na moje serce. Każdy pisarz jest próżny, ja też.
Syberia. Kołatało mi cały dzień po głowie. Niestety, nic nie wiem o Syberii i wyobrażam ją sobie wedle polskich romantycznych i martyrologicznych przekazów. Tajga, śnieg, łagry, cierpienie, mróz.

Jana pisze:

„O Syberii mogę mówić długo i z poświęceniem się, bo ją lubię, na pytanie skąd pochodzę odpowiadam najpierw „z Syberii”, a nie „z Rosji”, bo to wielka różnica. Przyjechałam do Wrocławia w październiku 2010 najpierw na 9 miesięcy w ramach programu podwójnego dyplomu (studia magisterskie, filologia rosyjska), i miałam wrócić na stałe do Tomska. Ale w ciągu tego czasu całe życie jakby się przeniosło do Polski, więc zostałam tu i na drugi rok tych studiów, a teraz już kończę drugi rok doktoratu. Teraz z Syberią mnie łączy tylko mój charakter i rodzina. I zapewnione wakacje w naszych tajgach, w obwodzie Tomskim, gdzie są największe bagna na świecie, „płuca” planety, a jednocześnie jest to miasto (tak samo jak Wrocław) studenckie, naukowe, żywe kulturowo. Ale odległe. Do najbliższego większego miasta – Nowosybirska – około5 godzin drogi. Bliżej nie ma nic dużego. Wsi, tajga i bagna. W Tomsku wcześniej zaczęłam pracować, pracowałam jako dziennikarz w telewizji przez 4 lata, korespondent (i nawet nie w samym Tomsku, tylko w przedmieściu o nazwie Sewersk, jest to miasto zamknięte z czasów zimnej wojny i stanowi pewnie większą ciekawostkę, niż cokolwiek innego w Rosji). A tu we Wrocławiu pracuję jako lektor języka rosyjskiego i jako tłumacz. Ostatnio zaczęłam rysować grafiki, i za trzy tygodnie odbędzie się pierwsza w moim życiu wystawa – zapraszam serdecznie!”.
Można się nauczyć języka w ciągu dwóch lat? I pisać tak bogato, jak Jana? Uczyć się na moich książkach i blogu?

O, matko, matko.
Toż ja się zabieram do pisania, bo może jeszcze kto taki się w moim życiu zdarzy.