Bilans musi wyjść na zero

Tak mawia moja księgowa.
W życiu jednak ta zasada nie funkcjonuje.
Nawet jeśli podzielę stronę na pół, zapiszę pozytywy i negatywy minionego roku, to i tak nie ilość punktów po jednej i drugiej stronie zadecyduje o wartości bilansu. Wartość emocjonalna owych punktów jest nie do porównania. Poza tym nigdy nie wiadomo, czy to, co złe teraz, nie obróci się na dobre za rok, za dwa?

Nie wyczyniam noworocznych postanowień, ale ogólnie chciałabym WIĘCEJ.
Więcej leniwieć,
więcej bywać z wnukami,
częściej chodzić do teatru,
więcej słuchać muzyki.
Wybierać tylko to, co lubię, bo doprawdy, już najwyższy czas przestać robić cokolwiek wbrew sobie, tylko dlatego, że nie ma się aż tyle odwagi, by powiedzieć zdecydowane „nie”.
Za bardzo dbam o wizerunek osoby spolegliwej, która nie powinna odmówić, by drugiemu było miło i by dostał to, czego potrzebuje. Choć przecież ten drugi nie myśli o mnie, o tym, że przysparza mi pracy, której i tak mam nadmiar i że czas poświęcony jemu, mogłabym spożytkować po swojej myśli.
Zasada niby jest prosta: każdy ma prawo prosić i każdy ma prawo odmówić.
Dlaczego odmawiający ma czuć się z tego powodu gorzej?

Nie pozwolić sobie na to, by inni mną manipulowali, stawiać wyraźniejsze granice. To nie jest proste, ale trzeba pamiętać, że nikt nas nie obroni, jeśli sami tego nie zrobimy.

Dziękuję za wspaniałe życzenia.
To naprawdę miłe je otrzymywać.
Przyjaciółka powiedziała: Życzę ci „porządnych” przyjaciół i „porządnych” pieniędzy.
Ciągle myślę o tym przymiotniku.
Tak, porządność jest w cenie.
Zawsze była, ale teraz jakby jeszcze bardziej, a w odniesieniu do przyjaźni jest warunkiem sine qua non.