Zbliża się koniec

Zbliża się koniec
Koniec roku, nie świata.
Koniec świata był u mnie już kilka razy i żyję. Największe dramaty rozcieńczają się w codziennej krzątaninie. Po kolejnym największym, dochodziłam do wniosku, że bolało, ale przecież to nie koniec świata. I od razu przyznawałam rację mamie, babci, ciotkom: zdrowi jesteśmy, oby tak dalej, poradzimy sobie.
Myślę o życzeniach, które składamy z okazji Świąt. Także w sylwestrową noc. Można wymieniać, czego komu życzymy, można pójść w schemat typu „Wesołych Świąt i Szczęśliwego Nowego Roku”. Oszczędna się zrobiłam w słowach, wysyłałam w tym roku tylko dwa „najlepszego, najlepszego” albo „najlepszego, naj”. Bo cóż tu jęzor strzępić.

Nagrałam przed chwilą życzenia dla telewidzów.
Nie mogłam powiedzieć, „naj, naj”, bo przecież oczekiwano ode mnie czegoś innego, konceptu, błysku. I jak tu błyszczeć, skoro już dawno zrozumiałam, że wszystkie bankiety świata mogą się obyć beze mnie. Wypowiedź ma być krótka, bo będzie ich w telewizji wiele.
Najpierw więc powiedziałam moje ulubione słowa „mirry kadzidła i złota”, bo przecież te symboliczne i królewskie dary dla każdego są czymś innym. I nagle poprosiłam ekipę, abyśmy nagrali jeszcze inne życzenia, o miłości i poezji. Aż się pies zdziwił, że dziwaczę.

Dopiero teraz zasiadam do pracy.
Trzeba sobie zostawiać luzy czasowe, wtedy ma się poczucie, że nikt nam nie kiereszuje planów. Nachodzi czas podsumowań. Facebook już tego za mnie dokonał, wybierając 20 wydarzeń z mijającego roku, które jego zdaniem były najważniejsze. Jak dobrze, że on nie wie wszystkiego i może się mamić swoimi wyborami.
W moim pokoju zakwitły storczyki. Także hiacynty. Pachną za bardzo, wynoszę je na dwie godziny do kuchni. Zamierzam dziś pracować przy biurku tylko 4 godziny, a potem pojadę sobie kupić coś głupiego.