Coś się kończy, coś zaczyna

Coś się kończy, coś zaczyna

       Zakończyłam współpracę z katowickąmiejską biblioteką, polegającą na organizowaniu i prowadzeniu spotkańautorskich z twórcami (cykl: Mistrz Słowa).

Była to 8-letnia przygoda.

Zaprosiłam w tym czasie 218pisarzy.

Spotkań było więcej, bo czasemautor był dwukrotnie zapraszany.

      Kiedy zaczynałam, zależało miprzede wszystkim, aby wybór twórców należał do mnie. Jagoda Kryniewicz, dyrektorka,dała mi w tym względzie wolną rękę, co mi się podobało, bo dzięki temu mogłamrozmawiać z pisarzami, których ceniłam albo zwyczajnie lubiłam. Nie zawsze tobyły dla mnie łatwe spotkania. Pisarze są dziwnymi ludźmi, nie wszyscy lubiąrozmawiać o swoim pisaniu. Nawet wówczas, kiedy przyjęli zaproszenie. Dlategozdarzało się, że czasem wracałam do domu po 2-godzinnym spotkaniu, jak po pracyna nocną zmianę.

      Bywało i tak, że spotkania mnie uskrzydlały.Przygotowywałam się do nich solidnie, a nagle się okazywało, że rozmowa biegniewłasnym torem, sama się toczy, jakby na sali nie było publiczności, jakbyśmyot, tak sobie, usiedli przy kawie i patrząc w oczy dzielili się olśnieniami,podobnym rytmem myślenia. Wtedy żałowałam, że nie nagrywałam rozmów,szczególnie tych o poezji.

Spotkania są archiwizowane nastronie internetowej biblioteki, w „galerii”.

      Miałam jedną solidną wpadkę.

Wprawdzie rozmowa była burzliwa,ale  czułam, że się pomyliłam. Do dziś ów„twórca” odcina sobie kupony od wystąpienia w „Mistrzu Słowa”.

Dziękuję bibliotekarkom, zktórymi współpracowałam i Czytelnikom.

      Coś się kończy, coś zaczyna i takbiegnie świat.

Teraz chcę zwolnić.

Mieć więcejczasu dla siebie.

Czytać tylko to, na co mam ochotę.

Nazwijmy to leniuchowaniem, choćnie do końca, bo przecież pisarz pracuje nawet wtedy, kiedy śpi.