O pólnocy w Paryżu

„O północy w Paryżu”

Jak nie pójść na film W. Allena w upalne południe, popowrocie z wakacji w Paryżu?

Nie dość, że W. Allen, to jeszcze Paryż.

Ulotka tak reklamuje ten film:

„Po wyreżyserowaniu 43 filmów, Woody Allen, twórcanajzabawniejszych komedii świata, nakręcił najbardziej kasowy hit w swojejkarierze, który zachwycił już blisko dwa razy więcej widzów niż przebojowa„Vicky Cristina Barcelona”. Gil ( Owen Wilson) i Inez ( Rachel McAdams)przyjechali do Paryża planować ślub. Ona spotkała swoją dwaną miłość ( MichaelSheen). A on o połnocy odkrył magię Paryża i kobietę, której nie sposób sięoprzeć…( Marion Cotillard)”.

Gdybym nie znała większości filmów Allena i przeczytałajedynie tę notkę, nic by mnie nie skłoniło do zobaczenia filmu. Bo przecieżfabułka banalna. Ale nie o nią chodzi. Nawet nie o to, że północ odgrywa tutajbajkową rolę. O północy bowiem Gil, wzięty scenarzysta, mieszkający na co dzieńw Ameryce, zachwycony Paryżem, początkujący pisarz, przenosi się do Paryża latdwudziestych. Chwyt stary jak świat, wykorzystwany wielekroć. Pamiętajmy jednak,że to Woody Allen, po swojemu wymyśla świat. I dialogi.

Kogóż spotkać może w tym świecie Gil, któremu grozi życie uboku atrakcyjnej, ale przyziemnej kobiety? Wszystkich, z którymi chciałbyporozmawiać, a więc Scotta i Zeldę Fitzgeraldów, Hemingway`a, Picassa, Miró, SalvadoreDalego, Bunuela, Portera, Gertrudę Stein, nawet Djunę Barnes i Eliota.

I teraz proszę wyobrazić sobie te rozmowy!

Podczas filmu ciągle zastanawiałam się, z kim chciałabymrozmawiać, gdyby tak mi się przydarzyło, że o północy wchodzę do Maxima ispotykam tam wymienionych twórców.

Najbardziej chciałabym znaleźć się w domu Gertrudy Stein.Zobaczyć ją nie tylko w otoczeniu tych, którzy przychodzili po jej rady, ale wrelacjach z Alicją Toklas. I jeszcze chciałabym rozmawiać z Djuną Barnes. I zMiró, rzecz jasna.

Gil wskoczył w lata dwudzieste z roku 2010, więc wie więcejo wielkich, z którymi rozmawia niż oni o sobie. Nie zdradzę oczywiście smaczkówwyjątkowych, jak tego, co stało się z detektywem wynajętym przez ojcanarzeczonej Gila do sprawdzenia, gdzie też smyka się jego przyszły zięć nocą.Ani tego, co czyta Gilowi przewodniczka po Muzeum Rodina (w tej epizodycznejroli Carla Bruni).

Gil jest „niepoprawnym romantykiem”, jak mówi jego narzeczona.Patrzy na Paryż jak turysta, dlatego wydaje mu się, że tutaj mógłby żyćnaprawdę. Podobnie patrzy na przeszłość. Stąd Paryż lat dwudziestych wydaje musię miejscem, gdzie nareszcie żyłby prawdziwie.

Jak się okazuje jednak, w teraźniejszym Paryżu też możnaspotkać bratnią duszę.

Woody Allen w wywiadzie dla Dużego formatu, tutaj:

http://wyborcza.pl/1,75480,10164072,Woody_Allen__Napisalem_dialogi_Hemingwayowi.html?as=2&startsz=x#ixzz1W39Duxbr

mówi o swoim zachwycie Paryżem, o tym, że zabrakło mu wprzeszłości odwagi, by w tym mieście się zakorzenić. „Nie umiałbym spojrzeć naParyż oczami Francuza, który codziennie jeździ do pracy w fabryce. Pokazuję tomiasto tak, jak widzi je mój bohater, gość z Ameryki, który zachłystuje się niemiejscem, tylko tym, jak to miejsce sobie wyobraża./…/ Nie mogę się wyzwolić ztych wszystkich filmów, w których Paryż jest rajem na ziemi. Kiedy tuprzyjeżdżam to tak, jakbym wracał do siebie”.

Ten film trzeba zobaczyć od początku do końca, bo tenpoczątek, ta „turystyczna” migawka, też jest bardzo ważny. Pozwala sięrozmarzyć.

Zwiastun filmu:

http://www.youtube.com/watch?v=0Zik1XqnIOw

 

Paryż 2011, sierpień.
Gdybym tak weszła do Maxima o północy!
Zbyt ranny ze mnie ptaszek.