Tak zwani dorośli

Na spotkaniu autorskim w Łodzi jeden z uczestników powiedział, że kreuję postaci wrednych rodziców po to, by przypodobać się młodzieży. Zapytał też, czy mam w swoich powieściach przykłady mądrych i dobrych rodziców i nauczycieli i w ogóle – po której ja stronie stoję?

Dziwne, ale poczułam się tak, jak kiedyś w szkole. Wylękniona grzecznie odpowiedziałam na pytanie o bohaterów. Tak, są w powieściach mądrzy, rozsądni i dobrzy rodzice i nauczyciele.
Dopiero po chwili wyszłam z kąta – i wtedy dodałam: Gdyby pan przeczytał którąś z moich książek to by pan wiedział, że w każdej są. Także i to, że stoję zawsze po stronie mądrych i dobrych, choćby nawet byli najmłodsi, bo wiek tu nic nie znaczy. Potem, kiedy spotkanie się skończyło, rozmyślałam o tym, układając inne wersje odpowiedzi.

Dlaczego byłam uległa, dlaczego taka grzeczna, dlaczego nie zaatakowałam? Dlaczego nie potwierdziłam, że chcę się przypodobać młodzieży?  Muszę się podobać dorosłym? Po co? Przecież i tak im nie pomogę, ani ich nie wychowam, oni się pod wpływem mojego pisania nie zmienią. Bywają i tacy dorośli, którzy wolą mnie powyzywać, a moje książki schować przed młodymi jako siejące zgorszenie. Czy dlatego siejące, że w negatywnym świetle ukazujące rzekomo nieomylnych dorosłych?
Boże mój, po co się pieklę, myślałam potem.
Próbowałam sobie przypomnieć, czy spotkałam w swoim życiu okrutnego nastolatka, który by skrzywdził dorosłego? Tak, spotkałam. Niestety, dorosłych krzywdzących doliczyłam się więcej.

Na pociechę w poczcie mejl od Wandy. Dodam, że Wanda jest dorosła, ale wredna nie będę i nie powiem, ile ma wiosen.


Przeczytałam wczoraj ,,Buntowniczkę”. Pewnie jestem w czołówce osób
(uzurpuję sobie prawo do tego miejsca), które już przeczytały, a to za
Twoją sprawą i sprawą wydawnictwa,bo pamiętano o fankach z mojej szkoły.  Książkę już puściłam w obieg pomiędzy dziewczęta z najstarszych klas, a tym młodszym z klasy IV poleciłam jeszcze pozostać przy ,,Agatonach”.
I:
 ,,Brukowe gazety podsuwają nam niewłaściwe wzorce, z których chcemy czerpać pełnymi garściami, myśląc, że tak jest najlepiej, a ci, którzy uważają inaczej, muszą być ze wsi zabitej dechami”. Nauczę się tego zdania na pamięć i cytować będę jak mantrę przy każdej okazji, bo rzeczywiście świat zwariował na punkcie powierzchowności i blichtru, a wnętrze rozumie  jako anatomiczne trzewia.

 ,,Ważniejsze, co kto ma do powiedzenia i jak to zrobi. Ważniejsze, czy pracuje za karę, czy dlatego, że lubi swoją pracę”. Te dwa fragmenty oddalone są w Twojej książce o ładnych parę stron, dotyczą w zasadzie innych spraw, ale jednak się ładnie łączą. Bo styl życia preferowany w narodzie jest taki, że trzeba się ubrać glamour, obojętnie do jakiej roboty, nawet w sklepie rzeźnickim można trzaskać kotlety toporem mając oczy wymalowane jak stonoga, a nogi mieć w czerwonych szpilkach, ale to śmiesznowate i byleby do weekendu, bo wtedy można naprawdę damą być i szaleć jak pijany zając.
Powinnam podziękować niebiosom, że praca mnie nie męczy, bo ją uwielbiam i znów sobie uzurpuję prawo do bycia w gronie wybrańców.
Iza – bohaterka przypomina mi mnie sprzed trzydziestu lat, kiedy to
wymarzyłam sobie być chuda jak kij od szczotki i piłam tylko kawę i jadłam wyłącznie grejpfruty. A potem jechałam na sygnale karetką do szpitala. Wtedy nikt jeszcze o anoreksji nie mówił. Więc teraz niech się mówi jak najczęściej.
Bardzo mnie wzrusza miłość Borysa. Śliczna, świeża, estetyczna, taka
akurat do pokazania małolatom, że kochać młodzieńczo trzeba i można  ładnie, a nie w szkolnym klozecie, na przykład.
Dziękuję Ci, Martuś, za tę książkę.
Twoja najwierniejsza (znów uzurpacja) czytelniczka Wanda