Radosny list

Otrzymuję dużo listów.
Nie mam czasu odpisywać szerzej niż jednym dziękującym zdaniem. Wszystko jednak czytam.
Nie mam czasu na czytanie załączników z próbami literackimi, a co dopiero na ocenianie tekstów. Nie cierpię oceniać. Nie po to uciekałam ze szkoły, w której musiałam stawiać stopnie, by teraz znów je wystawiać, choćby w opisowej formie. A co najważniejsze: gdybym chciała czytać i oceniać, nie miałabym czasu pracować. Jak wiecie, bo pisałam o tym często: praca jest tym, co lubię najbardziej.
Ta praca, rzecz jasna, którą sobie sama wybieram. Innej już nie mam i myślę, że mieć nie będę.

Wśród listów z prośbami (o różne rzeczy) dostaję też takie, w których ktoś dzieli się swoją radością.
Np. Aneta ( pozwoliła mi opublikować fragment listu). Takiej radości życia życzę moim Czytelnikom i sobie:

W poniedziałek wybrałam się na promocję Remka książki”Spełniony”, do Teatru na Woli.

Muszę Ci się przyznać, że Teatr na Woli jest moim ukochanymteatrem.

To taka miłość od pierwszego wejrzenia.

Nie umiem tego wytłumaczyć, ale samo przebywanie w tymmiejscu czyni mnie szczęśliwą.

Wiesz o czym pomyślałam, wychodząc z tego spotkania?

O tym, jak bardzo chciałabym móc kiedyś powiedzieć,że jestem spełnionym człowiekiem.

Przede mną jeszcze długa droga, ale mam nieodparte wrażenie,że podążam właściwą ścieżką.

We wtorek razem z Patrycją (moją bratnią duszą, którakocha sztuki wszelakie a najbardziej kino i stara się pięknie żyć)wybrałyśmy się na koncert Anny Prucnal do Och Teatru. To było moim marzeniem.Upłynęłodobrych parę lat zanim moje marzenie się spełniło. Marto, kiedyś podarowałaś mipłytę z jej piosenkami, więc znałam jej twórczość, ale dopiero po obejrzeniu,jak śpiewa na żywo, zakochałam się w niej bezwarunkowo.

 W środę wybrałam się do Gazeta Cafe na spotkanie zEmmanuell Seigner.

W czwartek w Teatrze na Woli uczestniczyłam w spotkaniu zJanem Englertem.

Uwielbiam ludzi z pasją. Te spotkania to prawdziwe źródłoinspiracji.

Utwierdzają mnie w przekonaniu, że trzeba bezwzględnieszukać własnych ścieżek.

I szukam 

Od kilku tygodni cieszę się każdą chwilą.

Codziennie rano wybieram jeden wiersz tzw. wiersz dnia ( zdorobku Twojego, Romy Jegor, Basi Doniec, Krystyny Gucewicz ) i wysyłam mailemdo koleżanek ze studiów i przyjaciół.

Kinuję, teatrzę się, czytam książki, godzinami spaceruję iodkrywam nowe zakątki Warszawy.

Teraz to już moje miasto.

Choć doskwiera mi brak pracy i pieniędzy, choć mojezobowiązania z przeszłości nie są jeszcze uregulowane, to jestem szczęśliwa.

Raduję się tym, co mam.

Po raz pierwszy od bardzo dawna patrzę z optymizmem wprzyszłość.

Będzie dobrze.

 Aneta