Studencki Festiwal Nauki i telegramy

Studencki Festiwal Nauki i telegramy

      Pół dnia spędziłam na VIFestiwalu Nauki, organizowanym przez Koło Młodych Dydaktyków w UniwersytecieŚląskim. Zaproszono mnie na sesję, dotyczącą mojej twórczości. Wysłuchałamkilku referatów, w których analizowano problematykę powieści „Coraz mniejmilczenia. O dramatach dzieciństwa bez tabu”. „Magda.doc”, „Paulina.doc”, „KarolinaXL”, a także język „Po nitkach babiego lata”.

Miło słuchać o sobie iprzyłapywać się na myślach, że ta kobieta chyba nieźle pisze, skoro ją czytająi analizują.

       Poznałam młodych, pełnychenergii, mądrych i kulturalnych studentów, którym się chce zrobić coś więcejniż przewidują to ramy studiów.

       Przy okazji dowiedziałam się, żetelegram jako środek komunikacji przestał oficjalnie istnieć w 2007 roku. Awięc skończyła się definitywnie epoka telegramowych uniesień. Gdzie te czasy,kiedy słałam do stryja telegram: „Wyślijcie konie na stację, przyjeżdżamwieczornym pociągiem”? Moja mama bała się telegramów, bo otrzymywała je tylkowtedy, gdy ktoś zmarł. Ja najpierw otrzymywałam je z okazji urodzin, a potembez okazji. Najwięcej od Jerzego Leszina-Koperskiego, wydawcy, poety, szalonegoczłowieka, promującego młodą poezję. Był nawiedzonym romantykiem i jak miałdobry dzień, wysyłał do mnie i pięć telegramów, każdy bardziej nawiedzony.Pamiętam taki jeden z czasów, kiedy uczyłam polskiego w liceumogólnokształcącym. Listonosz przyniósł mi go wprost na lekcję.

„Módlcie się za mnie Ty, EwkaParma i cały Śląsk”.

Dlaczego, nie pamiętam, aleplotki długo krążyły po dzielnicy, bo oczywiście fama o tych telegramach poszłado ludzi wprost z poczty, znajdującej się na wprost szkoły.

      Przygodę z jednym z telegramówopisałam w powieści „Wielkie ciężarówki wyjeżdżają z morza”. Przyjacielowi wysłałam telegram zaszyfrowany literacko: „Pół godziny”Kawafisa dla Ciebie”.

Byłam pewna, że zna wierszKawafisa o tym tytule i zrozumie sens mojego przekazu.

Tyle, że przyjaciel otrzymał innątreść: „Pół godziny, kawa, cisza dla Ciebie”. I bardzo się ucieszył.

     Telewizji nie oglądam, a ponoćtam się dzieją rzeczy śmieszniejsze niż we wszystkich telegramach, jakie wżyciu otrzymałam.

      Dziś było ciepło i piłam kawę wkawiarni „Delicja” w Rybniku z moją czytelniczką, Olą i jej Rodzinką.

O 18.00 natomiast prowadziłam  w katowickiej bibliotece spotkanie z poetką, Patrycją Kaletą, autorką wiersza pt. „Rilke”, który uwielbiam.

Jutro wyjeżdżam na spotkanieautorskie do Kielc.