Nowe czytanie, nowe pisanie

Nowe czytanie, nowe pisanie

     W Nowym Roku wchodzę w nowe czytanie, także w nowe pisanie.Przez cały grudzień odpoczywałam od pisania. Dokonałam podsumowań, wyglądająnieźle. Rok 2009 był dla mnie łaskawy, czytaj: bardzo pracowity. Jestem maksymalistką,więc taki obrót rzeczy postrzegam jako wielce mobilizujący.  Miniony rok zaowocował książkami: Kobieta zaklęta w kamień, Karolina XL,Karolina XL zakochana, także nowym wydaniem Agatona Gagatona (3 częsci w jednej książce). Były także wpadki iniepomyślne wydarzenia, ale o tym milczę, by wrogom satysfakcji nie dawać. Pozatym od lat staram się, jak były prezydent, każdą swoją klęskę zamieniać wzwycięstwo wedle zasady, że wszystko jest po coś. I jeśli jeszcze teraz niewiem, po co, to kiedyś się dowiem.

Nie deklaruję żadnych postanowień – to nowa moda.

Nie znaczyto, że nie mam planów.

Jestem z poprzedniej generacji, gdzie ważne były równieżsprawozdania, liczby, więc pod koniec roku wyczyniam zestawienia.

     Czułam, że bardzo„opuściłam się” w czytaniu.

Coś za coś – mniej się czyta, kiedy więcej się pisze.Podsumowałam swoje lektury i wyszło, że przeczytałam 42 książki ( nie licząc tomikówpoetyckich). Oczywiście nie liczby są najważniejsze. Kiedy jednak patrzę natytuły, widzę, że każdy z nich we mnie został, co znaczy, że wszystkie były mipotrzebne. Nawet ta powieść, na którą się zżymałam, myśląc, że tracę czas. Właściwieto były dwie takie powieści – tytułów nie wymienię celowo.

      Spośród powieści największe wrażenie zrobiła na mnie „Pucka”Janiny Katz. Potrząsnęła mną też Janet Fitch książką „Pomaluj to na czarno”.

Z dzienników: „Dziennik dla dorosłych” Stefana Chwina i „Dzienniki”Sandora Marai. Spośród wywiadów „Hotel Europa” Remka Grzeli. Moim odkryciem wpoezji jest Grzegorz Kwiatkowski ( na blogu po prawej link do jego e-booków). Stanisław Grochowiak coraz większym dla mnie poetą jest. 

     Bardzomnie wyciszyły: Tiziano Terzaniego – „Nic nie dzieje się przypadkiem” oraz „Śmiertelninieśmiertelni” Kena Wilbera. Polubiłam  reportażową „Wyspę klucz” Małgorzaty Szejnert.Czekam na następną i wiem, co to będzie.

Poznaję Doris Lessing.  Po „Podróży Bena”, „Piątym dziecku” i  „Pamiętniku przetrwania”,  rozpoczęłamlekturę „Złotego notesu”, ale  nie był todobry moment na tę książkę, więc wrócę do niej w tym roku. Erica Jong już nie zaskakuje, ale czyta się dobrze („Spadochrony i pocałunki”).

Najbardziej magiczny okazał się „Dom z papieru” Carlosa Marii Dominiqueza (przeczytałam po raz drugi). O genialnej „Śmierci Iwana Iljicza” zaledwie wspomnę, bo czytam regularnie, co roku.

Och, długo by jeszcze mówić.

O filmach napiszę może jutro.