Już marzec

Już marzec

Już marzec.

Wróciłam ze spaceru, świecisłońce, jest ciepło. Wszędzie brudno, bo śmieci i inne świństwa wyłażą spod topniejącegośniegu i tak będą straszyć, póki bujna trawa ich nie przykryje. Pomyślałam, żezima jest dla mnie karą i pokutą. To błąd. Nie można pokutować przez pół roku.Jeśli dożyjemy ( jak mawiała moja mama) to przyszłą zimę muszę okrasić10-dniowym wyjazdem do ciepłych krajów.

Czytam „Dzienniki” Sandora Marai,węgierskiego prozaika, którego odkrywam dla siebie.

Znajduję tam taki fragment:

„Na statku, którym powracam doNeapolu, pewien starszy Włoch staje na środku salonu i deklamuje wierszedawnych poetów – Petrarki, Tassa. Podróżni cierpliwie słuchają. Nie żebrze,tylko recytuje. Zarówno on, jak i jego słuchacze dostają rauszu od włoskichsłów, ich rytmu. Dawniej ulice Neapolu pełne były takich deklamatorów”.

Od dwóch dni myślę o tym. Jakbytak u nas ktoś zaczął w ten sposób zarabiać na życie? Jakby tak zamiastopowiadać w pociągach o tym, jak życie Doś świadczyło i wyciągać rękę, ów doświadczonyzaczął recytować Mickiewicza, Słowackiego, Asnyka, Staffa, Leśmiana, Miłosza?Czy pasażerowie odwracaliby głowy do okna czy też z ochotą wyciągnęli choćbypo 50 groszy? Jakież to byłoby godne zarabianie na siebie w sytuacji, gdy innesposoby zawiodły.

Przypomniałam sobie 10-letniegochłopca, który podszedł do mnie, jak spacerowałam po rynku w Paczkowie. – Mogę paniopowiedzieć – powiedział. Oprowadzał mnie przez godzinę i gębula mu się niezamykała. Wyuczył się, zarabiał dla siebie i domu, jak powiedział. W sezoniedziennie udało mu się przynieść 20 złotych.