Wigilia

     Wczoraj cały dzień z Pawciem.
Pomagał mi w kuchni, a ja mu na wszystko pozwalałam.
Nawet na to, by sobie rękawy mąką ukidał.
Wszystkiego próbował paluszkiem i niezmiennie się zachwycał. – To jest pyszne, babo Marto – mówił – a ja rosłam jak baba wielkanocna. Najbardziej mu się podobało, że umiem czarować – z pięciu białek kurzych wyczarowałam cały garnek słodkiej piany. Ciasto posypywał orzechami i płatkami migdałowymi, a potem dziurkował. Myślę, ze dziurkowane będzie ładniejsze.
     Dziś Ewka mi przysłała link do wigilijnych wspominków blogowych. Smutne to. Przed laty też bywałam bardzo zmęczona przygotowaniami wigilijnymi i obiecywałam, że w przyszłym roku nie będę się tak męczyć, ale potem wystarczyły te krótkie chwile wzruszeń, bym wiedziała, po co to robię. Kiedy byłam bardzo młoda, marzyłam, by święta spędzać tylko w trójkę lub potem w czwórkę, ale nie miałam odwagi tego powiedzieć ani teściom, ani mamie.
Nie zrozumieliby.
     Z moimi córkami i ich rodzinami  w tym roku spotykam się w drugi dzień Świąt, na obiedzie u nas. Córki wigilię spędzają u siebie, tak jak kiedyś, ja chciałam. Rozumiem, że chcą tego i nie muszą mi nic tłumaczyć. Dla każdej zrobiłam pakiecik wigilijnych domowych dań, które lubiły.
     A my za chwilę idziemy wieczerzać do przyjaciół – do Ewki i jej rodzinki.
Mam nadzieję, że Ewka nie pada ze zmęczenia. Podzieliłyśmy się pracami sprawiedliwie. To znaczy – ona robi więcej.
Wesołych Świąt !