Kto mnie fascynuje?

Kto mnie fascynuje?

Fascynuje mnie od  co najmniej czterdziestu lat. Budził irytację albo uwielbienie, był mistrzem autoreklamy i autokreacji, umiejętnie budował własną legendę. Myślę, że był pierwszym, który odkrył tajemnicę pozytywnego myślenia.

Mówił:

–Jeśli bawisz się w geniusza, stajesz się nim.

– Nigdy się nie narkotyzowałem, ponieważ sam jestem narkotykiem.

– Bardzo dbam o zdrowie, zależy mi bowiem na utrzymaniu przy życiu tego, co dla mnie najbardziej wyjątkowe na świecie – siebie.

– Bez wrogów nie byłbym tym, kim jestem.

– Czasem dla przyjemności opluwam portret matki.

– Dla mnie ważna jest tylko ilość prasy, nie liczy się jakość ani treść. Kiedy przychodzą wycinki prasowe, obchodzi mnie jedynie ich długość albo ciężar, nigdy tego nie czytam.

– Już w dzieciństwie postanowiłem, że przez życie będę szedł jako drobny multimilioner.

– Ilekroć przychodzi do mnie dziennikarz, oznajmiam, że powinien mi poświęcić całą gazetę.

– Jeśli prawdą jest, że lubię reklamę, to bezsprzecznie reklama mnie lubi jeszcze bardziej.

– Skromność właściwie nie jest moją specjalnością.

– Najbardziej na świecie nie cierpię Auguste`a Rodina, ponieważ jest autorem paskudnej rzeźby przedstawiającej myśliciela, który opiera głowę na dłoniach. W tej pozycji niczego nie da się  stworzyć, można się najwyżej wypróżnić.

– Płótno należy pokazywać dopiero po skończeniu, w przeciwnym razie tajemnica wietrzeje, jak wino w za wcześnie otwartej butelce.

Zapytano go kiedyś: – Czy to prawda, że namalował pan portret żony z dwoma kotletami z rusztu balansującymi na jej ramionach?

– Tak, to prawda – powiedział – ale kotlety nie są z rusztu, tylko surowe.

– Dlaczego?

– Bo żona też jest surowa.

– A dlaczego kotlety z pana żoną?

– Kocham kotlety i kocham żonę, toteż nie widzę powodu, żeby nie malować ich razem.