Wija w Wilkowyjach

Wija w Wilkowyjach

     Lubiłam bajkowy klimat serialu „Ranczo”.Mieszkańcy Wilkowyj mają wady i słabości, ale w głębi duszy są prawi, życzliwii dobrzy, Potrafią rozmawiać, wyjaśniać, jednoczyć się we wspólnym działaniu,wybaczać. Także knuć, podkopywać. Ale jak to w bajce, sprawiedliwość zwycięża,złego spotyka kara, prawda  wychodzi nawierzch, obnażając typowo polską mentalność,  ale w  sposób komiczny.

     Dziś  spotkała mnie przykrość.

Biorę serię zastrzyków. Nie powinnamjej przerywać. Ponieważ ciągle jestem w podróży, więc brałam zastrzyki wróżnych miastach. Mam oczywiście zlecenie na te zastrzyki, potwierdzone przezlekarza ( prof. dr hab.), z pieczątką prywatnej praktyki. Do tej poryspotykałam się z uprzejmością, uczynnością. Nikt nie robił mi problemów.

Dziś mi odmówiono pomocy: w małejmiejscowości, w przychodni zdrowia, gdzie był gabinet zabiegowy. Trzy panie pielęgniarkisiedziały, gadały i lizały lody.

     – Nie możemy pani zrobićzastrzyku, bo zlecenie jest z prywatnego gabinetu – powiedziała jedna z pań.

–  Poza tym pani nie jest stąd.

– Tak, jestem przejazdem, aleproszę, bo zastrzyk muszę dostać, zapłacę, mam strzykawki, igły – tłumaczyłam.

– Prosi pani o rzecz niemożliwą,niezgodną z przepisami – usłyszałam.

Próbowałam dociekać dlaczego ipoczułam na sobie spojrzenia trzech wiedźm, które postanowiły mi pokazać, żemają władzę.

     Wyszłam ze zdławionym gardłem. Wróciłamsię jednak od drzwi i zapytałam, czy jest lekarz.

– Ja jestem lekarzem –powiedziała jedna z wiedźm.

– I pani też mi odmawia pomocy?

Lekarka uśmiechnęła się  z wyższością.

      Poczułam się bezradna. Stłamszona.Łzy mi leciały ciurkiem. Tylko przez chwilę. Wzięłam kilka głębokich oddechów. Wstąpiłwe mnie Rambo. Przeszłam na drugą stronę ulicy, do urzędu gminy, wprost dogabinetu wójta. Bo wieś – wypisz wymaluj, jak ta w Wilkowyjach. Opowiedziałamwójtowi, co mnie spotkało  w jego gminie.Wójt od razu podniósł słuchawkę telefonu.

– Zaraz to załatwię – powiedział.

– O, nie – powiedziałam. – Nie chcę,by pan załatwiał. Chcę napisać skargę. I zostawić ją tutaj.

     W ciągu kilku minut zapisałam półstrony, kończąc słowami: „Uważam, że to zła wola lekarki, która zlekceważyłamnie, pacjentkę.” Poprosiłam o kopię, wyszłam.

Kiedy obejrzałam się za siebie,wsiadając do samochodu, z okien urzędu gminy patrzyły na mnie urzędniczki.

– Ale wija – powiedziałaby KaśkaPodrywaczka.