Spacerki

     Dzisiaj od ranaczytałam, najpierw gazety, później wiersze Miłosza ( czym starsza jestem, tymczęściej go czytam), eseje Tomasa Venclovy, wreszcie książkę „Domy pisarek”. Wszystkiegopo trochu, po kawałku, smakując powoli.

W południe poszłamna spacer z Pawciem.  W sklepikujarzynowym kupiliśmy najpiękniejsze jabłko świata, duże i czerwone. WybierałPawcio.

Lubimy tamchodzić, bo przed sklepikiem stoi geep z zapasowym kołem, wielka atrakcja dlakogoś, kto uwielbia brumy ( brum, brum). Poza tym sprzedawca lubi sprzedawać ijest miły dla kupujących. Dowcipkuje, doradza, zagaduje.  Pawcio dostałlizaka z komentarzem: – Agatka to nie pozwala, ale dziś jest babcia, to sobie pomamlaj, chłopaczku.

Zanim weszłam do sklepu, stanęłam,jak wryta, zobaczywszy, że w szczeliniemiędzy kamieniami wyrósł żółty kwiatek. Zrobiłam mu fotkę. I dopiero wtedyzorientowałam się, że to sztuczny kwiatek. Tak sobie sprzedawca umila oczekiwaniena wiosnę.

Na betonie kwiaty ponoć nie rosną…

Byłam w sklepikujeszcze raz, po ziemniaki, tym razem z psem.

– Co pani takchodzi na raty?- zapytał.

– Zrobiłam sobiedzień babci i spaceruję, raz z wnukiem, raz z psem.

Klientka za mnąpowiedziała: – Najwyższy czas zmienić ten schemat, w jaki postrzega się babcie.

– Co paniproponuje? – zapytałam.

-A może by się taktrochę ukulturalnić – podpowiedziała mi – książkę przeczytać, do gazetyzajrzeć, do teatru pójść.

– Mam dosyć książek– powiedziałam przekornie.

Pani spojrzała namnie z wyższością.

     Podczas spaceru zrobiłam jeszcze kilka fotek miejsc, w których toczy się akcja „Kaśki Podrywaczki”

Dziś odpoczywam od pisania. Jutro od świtu przy biurku.

Miłego wieczoru.