Co za dzień !

Co za dzień

     Od rana chodzęnabzdyczona, choć to wczoraj miał być najgorszy dzień w roku, a nie dzisiaj. Wczorajniż wszedł na wyż i zrobił mu kuku. Mnie nic nie zrobił złego. Dzień obfitowałw rozmowy, bo w bibliotece prowadziłam spotkanie z Dawidem Markiewiczem, poetąbezczelnie młodym, tak młodym, ze nie pamiętającym przyjazdu Allena Ginsbergado Katowic w roku 1992, choć mnie się wydaje, że to było wczoraj.

      Pawcio przyniósłmi kwiatka, udającego wiatraczek i w dodatku mi go dał, nie rozmyśliwszy się wostatniej chwili. Kwiatek to nie brumek, brum, brum, więc niech się babciapobawi.

Januszowi padłkomputer, bo miał za dużo pamięci (to moja teoria). Januszowi natomiast zawszeza mało ( pamięci w kompie). Jeszcze chyba nie wymyślono komputera, który byzgromadził to, co Janusz chciałby mu wepchnąć.

Nie tylko Janusz eksperymentujeze sprzętem i mu nie wychodzi.

Oliver Martinez napisał do  mnie coś, co mnie bardzo rozśmieszyło:

Jutro pierwszy raz w życiu spróbuję podłączyć skaner dokompa, co by zeskanować jedyne swoje zdjęcie, na którym nie robie miny kotaustawiającego się do szczania. Skaner i ja – módlcie się! Na pewno coś spier… -zawsze się tak dzieje. Ten, kto mi powiedział (a ja oczywiście posłuchałem), żemam z odwagą podchodzić do sprzętu, powinien dostać po ryju (bo ja sobie wziąłemdo serca, a potem trzeba stawiać na nowo system).

     Poza tym – cała jestemw pisaniu. Muszę jednak zrobić przerwę, bo pies nie rozumie, że na dworzeciemno, zimno, pada deszcz i w ogóle tak jest, że psa by nie wygnał, ale on wieswoje.