Za dużo przyrody w przyrodzie

     Wyjeżdżam na weekend, w koszęcińskie lasy. Siedzę jeszcze przy biurku,ale już truchleję na myśl, ileż w tym lesie będzie przyrody w przyrodzie i żeto na pewno za dużo, jak na moją wewnętrzną tolerancję. Owszem, czasem marzę otym, jak to fajnie bosą stopę zanurzyć w porannej rosie, ale niech by to byłgęsty trawnik, solidnie przystrzyżony. Marzę, by siedzieć na tarasie wieczoremi spojrzeć w rozgwieżdżone niebo, ale by tylko nie fruwało to, co gryzie,łaskocze i włazi nie tam, gdzie trzeba.

     I tu się bardzo różnimy z Januszem, bo on jest człowiekiem natury, a jacywilizacji. On może spać w śpiworze, a ja w czystej pościeli. On w namiocie,ja w łóżku. On wyjeżdża z plecakiem, ja z neseserem. On pije kawę z termosowegokubka, ja zabieram porcelanową filiżankę. A jednak, coś nas łączy. Napisałamdla niego wiersz;

Jest jak drzewo macha rękami

często słyszę jak szeleści.

Przytulam się do niego jak

do brzozy i wówczas rosnę

w siłę łagodnieję.

A on pręży się jak młody

bóg jak młody bóg

o którym marzyłam w przeszłości

choć odrzucałam pokusy

ciała i żądze wedle nakazów

kościoła i mistyków.

Teraz gdy gwiazdy stwardniały

gdy oczy spłowiały

namiętność każe nam być

latawcami i trzymać się

wzajemnie za sznurki.