Brak tytułu

    Co się znajduje w mojej torebce? Miałam dziś okazję sprawdzić: 3 szminki,puderniczka, 5 długopisów ( komu je podebrałam?) wizytownik z wizytówkami,pieczątka firmy, szczotka do włosów,  podręczny laptop, czyli kalendarz (jedna strona na jeden dzień), notesik na złote myśli, paczka chusteczek donosa, jajko niespodzianka od wnusia, 2 telefony komórkowe,  opis zdjęćrentegnowskich kręgosłupa, czerwona róża na agrafce ( podarunek od p.Łopuszańskiej – jak ją przypnę do czarnego swetra, to z ubrania dziennegozamieniam się w popołudniowe), klucze do mieszkania, kluczyk do samochodu, rękawiczki,portmonetka, etui z kartami bankowymi.
     Przyzwoicie, prawda?
A czego nie ma w tej torebce?
Oczywiście dokumentów. Ani jednego.
Załatwiałam dziś sprawę w urzędzie i  urzędniczka poprosiła mnie o dowódosobisty. – Ma pani ? – zapytała, jakbym wyglądała na taką, co nie ma. -Oczywiście, mam – powiedziałam pewna swego, po czym otworzyłam torebkę.
Kiedy nie znalazłam, zapytałam, czy może być prawo jazdy. Pani skinęła głową,bo chodziło tylko o to, by stwierdzić, że ja to ja.
Zaglądam i nic. Nie mam NIC, nawet dokumentów samochodu. Kiedy sobieuzymsłowiłam, że tę torebkę noszę od 2 tygodni, to mi się słabo zrobiło istwierdziłam, że będę nocować w urzędzie.
     Najpierw poszłam odstresować się do pobliskiej kawiarni,a z rozpaczy, że nie mogę wypić nic alkoholowego, zamówiłam gorącą czekoladę zbitą śmietaną. Zadzwoniłam do domu. Janusz zaczął sprawdzać. Zajęło mu to dośćdużo czasu, bo ze złości przekopał wszystkie torebki, choć tłumaczyłam, by tychletnich nie tykał. Okazało się, że dokumentów nie było w żadnej, więc aby miećpewność, czy nie zgubiłam, poprosiłam go, by sprawdził kieszenie kurteksportowych, bo jak jeżdzę z psem na lotnisko, by się wyhasał, to nie zabieramtorebki. Znam siebie, były tam.
     Ale to znaczy, że w Warszawie też byłam bezdokumentów, hihi. Nie wiedziałam, więc jechałam na pewniaka. A teraz ścierpłami choć miałam przejechać tylko 20 km, to wydawało mi się, że droga trwa wiecznie, a zakażdym rogiem czyha na mnie policja. Udało mi się dojechać szczęśliwie,wróciłam jednak umęczona jak 100 bandziorów. A cieszyłam się, że po godzinie spędzoneju masażystki jestem rozluźniona i zwyrtna jak 55-letnia fryga.
     Mam przed sobą miły wieczór, który spędzę na czytaniupowieści w maszynopisie, ukaże się za miesiąc ( Kim Edwards, Córka opiekunawspomnień). Tytuł mi się nie podoba i coś mi przypomina, tylko nie wiem co. Aleksiążka i owszem. To rzecz o tym, jak decyzja jednej osoby, podjęta ze strachu,tchórzostwa i w tak zwanych dobrych zamiarach, może zrujnować życie kilkuosobom.
Nie jadłam dzisiaj śledzia.  I już nie zjem. Nie szkodzi,”śledzia” zrobię sobie jutro.