Jak nie otrzymałam wywiadu od Lecha Wałęsy

Remek Grzela rozmawiał z prezydentem Lechem Wałęsą. Gratuluję, Remku. Ja nie. Kiedy pracowałam jako dziennikarka, nie otrzymałam zgody na wywiad. Swoje doświadczenia przetworzyłam potem w powieści „Wielkie ciężarówki wyjeżdżają z morza”. Zapewne byłam bardzo nieprofesjonalną dziennikarką, dobrze więc, że nią nie jestem.

Fragment powieści:

„Pomysł redaktora naczelnego „Championa” spodobał mi się od razu. Redaktora lubię, o ogierach mam pojęcie mętne, na polityce się nie znam, książkę o Lechu Wałęsie pt. „Wódz” przeczytałam, więc właściwie dlaczego nie miałabym zrobić wywiadu z Prezydentem?
Zabrałam się do pracy ochoczo, przekonana, że nie napotkam na żadne przeszkody. W końcu przecież chciałam zaproponować Prezydentowi 10 minut zabawy, w czasie której oderwałby się od spraw wagi tzw. państwowej. Moja propozycja była absolutnie wyjątkowa i wierzyłam, że właśnie na nią Prezydent czekał. 29 kwietnia mojego zapału nie przyhamowała nawet sekretarka z kancelarii Prezydenta, która dobitnie mi zwróciła uwagę, że prosić do telefonu to mogę „pana ministra”, a nie tylko „pana”, a tak w ogóle to trudno go zastać na miejscu, więc trzeba próbować telefonować. Może się uda. Skądinąd miała rację. Nie zachowałam właściwych reguł.
– Ale ja muszę – jęknęłam widać na tyle przekonywująco, bo pani zadała następne pytanie : – A w jakiej sprawie ?
– Ważnej, bardzo ważnej, ale o tym mogę mówić tylko z panem ministrem.
Tym razem podkreśliłam słowo „ministrem”.
Musiałam być wiarygodna i chyba zdeterminowana, skoro po chwili odezwał się pan minister. Zaczęłam wyłuszczać sprawę, mówiąc o charakterze pisma i, cóz tu ukrywać, trajkotałam zbyt zawile.
– Proszę konkretnie – powiedział minister – jaki temat miałaby ta rozmowa ?
Nie chciałam zdradzić ani tematu, ani pytań, gdy jednak usłyszałam, że minister będzie za chwilę u Prezydenta, zdradziłam kilka szczegółów, bo czułam, że moje szanse rosną. Powiedziałam więc o ogierze Wałęsie (ojciec : Danzing !), będącym na amerykańskiej liście najlepszych dwulatków i o jego hodowcy panu Henryku de Kwiatkowskim.
– Rozumiem podteksty tej ewentualnej rozmowy – powiedział wyraźnie zdziwiony minister i dodał, że mam nikłe, a właściwie żadne szanse, bo dziennikarze, nawet zagraniczni, czekają w kolejce po wywiad. A pan Prezydent, jak zapewne wiem, podróżuje. Zgodziłam się czekać cierpliwie, ale jednocześnie chciałam wiedzieć coś na pewno, w końcu przecież bywam kobietą konkretną.
– Proszę zadzwonić za kilka dni – usłyszałam.
Upewniłam się jeszcze, że w razie nieobecności ministra, sekretarka przekaże mi wiadomość, a także termin rozmowy.
Zadzwoniłam 2 maja i wtedy uprzejma sekretarka połączyła mnie z panem od ustalania terminów wywiadów. Byłam zawiedziona, że nie rozmawiam z panem ministrem, ale pluszowy głos i kurtuazja pana od terminów były dla mnie dostateczną rekompensatą. Musiałam opowiedzieć wszystko od początku i dowiedziałam się tyle tylko, że nie ma mnie na liście oczekujących, ale oczywiście już zostaję na nią wciągnięta, więc nie muszę się o nic martwić, wystarczy, że znów wkrótce zatelefonuję, a wtedy już na pewno wszystko zostanie ustalone, przyklepane itd.
Zadzwoniłam 9 maja.
Rozmowa była miła nadal, aczkolwiek nie doprowadziła do żadnych konkretów.
– Jest pani na liście – usłyszałam – szanse ma pani jednak nikłe – usłyszałam – proszę dzwonić – usłyszałam.
Zadzwoniłam 16 maja.
Głos pana od terminów dźwięczał mniej pluszowo. Szanse mam nikłe. Właściwie prawie żadne. Nie dawałam za wygraną i upiornie domagałam się konkretnej odpowiedzi (tak, nie) i coraz mniejszą ochotę miałam dzwonić. Uprzedziłam jeszcze lojalnie (nie wiem skąd mi taki pomysł przyszedł do głowy !), że w razie negatywnej odpowiedzi wyślę pytania, jakie chciałabym zadać Prezydentowi i że będą one wydrukowane (bez odpowiedzi ) w „Championie”.
– Czy pani wie, co to jest ? – usłyszałam pełen dezaprobaty głos.
– To jest szantaż, proszę pani, tak się nie robi, to mi się jeszcze nie zdarzyło, ale cóż, prasa jest teraz wolna.
– Ponoć – mruknęłam.
Mam zadzwonić jutro, punktualnie o 9.00.
Dzwonię.
– Czy zna pan odpowiedź? – zapytałam.
– Tak. Odpowiedź brzmi : NIE.
Z wściekłości PRZESTAŁAM PALIĆ !
Zwykłam, jak pan Prezydent, nigdy nie przegrywać w walce z samą sobą i każdą swoją klęskę obracać w zwycięstwo.