Nie wierzcie w to, że kobiecie się wieku nie liczy

Nie czarujmy się, kobieta 60-letnia jest biologicznie stara, choćby nie wiem, jak zdrowo się czuła i wyglądała. W czasach kultu młodości, słowo stara jest de mode, dlatego zastępuje się go eufemizmami, gdzie tylko można. Słuszne lata, trzeci wiek, niebezpieczna strona pięćdziesiątki. Idąc tym tropem, mam 37 lat do setki. Kiedy bez kokieterii mówię, że mam 63 lata, często słyszę, bym się nie przyznawała, bo kobiecie się wieku nie liczy. A ja bardzo chcę się przyznawać. Im jestem starsza, tym bardziej chcę. Młoda byłam, a ponieważ ciągle jestem ciekawa świata i odczuć, więc doświadczam dni z refleksją wprost z książki prof. Marii Janion: świadomie przeżywam własną egzystencję. Dodam: trochę w kontrze wobec wizji człowieka hedonistycznego w kulturze masowej.
Przekroczyłam już granicę wyznaczoną przez Światową Organizację Zdrowia jako wiek starości, czyli 60 lat. I cóż z tego, że „zielono mi w głowie i fiołki w niej rosną”, skoro stawy kolanowe nie tak skoczne jak były, skoro wytrzymałość na zmęczenie mniejsza. Biologii nie oszukasz. Gdybym była mężczyzną, powiedziałabym o sobie, jak prof. Zbigniew Mikołejko: Jestem starym dziadem. Mężczyźnie uchodzi, bo i tak powiedzą, że przystojny, a o kobiecie najwyżej, że dobrze utrzymana albo ze śladami dawnej urody.
Im jesteśmy starsi, tym bardziej nam się wydaje, że czas przyśpiesza i mamy go coraz mniej. Fakt, że inaczej czas odczuwa dziecko, a inaczej człowiek starszy, wynika nie z tego, że czas przyśpiesza, ile ze struktury umysłu i naszego subiektywnego stosunku do mijających godzin oraz sposobu, w jaki nasz umysł przetwarza informacje. Dla 10-latka, następne dziesięć lat, to druga połowa życia, bo postarzeje się w tym czasie dwukrotnie. Dla pięćdziesięciolatka dziesięć lat to tylko jedna piąta jego życia, a nie połowa. Tak więc ta sama dziesiątka przeżywana jest w różnym tempie.
Bóg da zajączka, to da także łączkę
Tą wstępną refleksją dzielę się po to, by wypowiedzieć się na temat bardzo-bardzo późnego macierzyństwa. Chciałabym uniknąć osądzania, rozważyć rzecz teoretycznie, choć wiadomo, że źródło tych rozważań tkwi w informacji, która obiegła tabloidy: 60-letnia kobieta urodziła bliźniaki.
Moja babcia zaszła w ciążę z siódmym dzieckiem, kiedy miała 47 lat. Ponoć zamiast błogosławić swój stan, bardzo płakała, a kiedy sąsiadki ją pocieszały, że wychowa kolejne, bo jeśli Pan Bóg dał zajączka, to da także łączkę, lamentowała dalej, że nie zdąży wychować. I w kółko powtarzała, że wszystko ma swój czas i miejsce, cytując mądrego Koheleta i nie wiedząc zapewne, że go cytuje. Nie obawiała się więc, że dziecka nie wykarmi, nie odzieje, ale że osieroci. Tak się jednak dobrze złożyło, że syna wykształciła i doczekała wnuków. A było to bardzo dawno, wziąwszy pod uwagę skok cywilizacyjny, społeczny i obyczajowy. Rodzina z siedmiorgiem dzieci nie była znów tak liczną. Dzieci „wychowywały” się wzajemnie, bywało, że spały po kilkoro w jednym łóżku i do głowy by nikomu nie przyszło, że jest w tym coś złego, co ogranicza dziecięcą przestrzeń prywatną.

Ciąg dalszy tekstu w Gazecie Wyborczej, Magazyn Roztomajty, w wersji drukowanej i online, kliknij w link poniżej:

Gdybym była mężczyzną, powiedziałabym, że jestem…