Nieprzypadkowe przypadki, które zdarzyć się musiały

Życie nie głaszcze mnie po głowie i pisze własne scenariusze, ale cóż, tak bywa i nie o tym dzisiaj będę smęcić. W zatroskaniu wszelakim umyka czasem to, co dobre, jakbym nie wierzyła, że możliwe, a jednak.
Ciąg niby przypadkowych zdarzeń układa się w łańcuch konieczności. Kiedy to dostrzegam, wzdycham zdziwiona, uradowana (?) i myślę po cichu: tak być musiało, skoro się zdarzyło. „Zdarzyć się mogło, zdarzyć się musiało”, przyklepuję raz jeszcze, słowami Noblistki.
Jadę pociągiem. Ostatnio polubiłam. Do przedziału wsiada starszy pan, starszy, czyli w moim wieku, hehe. Wpycham się bardziej w kąt, by zaznaczyć swoją osobność. Pomna nakazów mamy, by nie rozmawiać z obcymi, zamierzam pracować, jakbym była w domu. Jest ranek, o tej porze odbieram pocztę, więc i teraz od tego zaczynam „urzędowanie” w swojej firmie, gdzie sama sobie jestem sterem, i żeglarzem, i wiadomo, okrętem. Otwieram tablet. Zerkam ukradkiem, pan robi to samo. Nie przeszkadzamy sobie. Odprawiam korespondencję, pisze mi się w miarę sprawnie, bo mam dodatkową klawiaturę.
– Ależ pani śmiga, mnie się palce ślizgają, słyszę.
– Bo brakuje panu dodatkowej klawiatury – odpowiadam i już siebie karcę, bo pana zaintryguje moja klawiatura.
I w ten sposób moja osobność wyszła z kąta, jakbym była dzierlatką, nastawioną na zawieranie znajomości.
– Ledwo cię spuścić z oka i już dajesz się poderwać – komentuje Janusz, kiedy mu opowiadam.
– Miałam takie poczucie, jakbyśmy się znali od lat – tłumaczę – pan Roman…
– Elemele dudki – mówi Janusz.
Oczywiście mówi inaczej, ale przetłumaczyłam to na język obyczajny.
– Czuję, że to spotkanie było po coś – przechodzę na slang w stylu Coelho.

Mija tydzień.
Znajomy pojawia się na moim spotkaniu autorskim w Willi Fitznera.
Wieczorem odbieram telefon.
Dech mi zapiera.
– Musimy się spotkać – zapraszam do mnie.
– To niesamowite, tak po prostu?
– Najlepsze są spotkania bez długiego planowania.
– Czy to pan Roman? – dopytuje Janusz, którego gumowe ucho wyłapie, co trzeba.
– Nie, to Lidia Sztwiertnia, w sobotę się spotykamy u niej.
– Ta Sztwiertnia? – dziwi się Janusz – znacie się?
– Właśnie się poznałyśmy, dzięki panu Romanowi – dodaję skwapliwie.

Nazwisko Lidii przewijało się przez moje życie od 20 lat. Czytałam o jej wystawach, rzeźbach, które znam tylko z reprodukcji i opowieści znajomych. Omijały mnie dziwnym trafem wernisaże jej prac. Trzeba mi było poznać pana Romana, który, jak się okazało, właśnie wtedy, po moim spotkaniu, zadzwonił do Lidii i na gorąco zreferował swoje wrażenia i zawyrokował, że musimy się poznać.

Myślę, że pewne spotkania są nam pisane.
Janusz zachwycony, nie mogło być inaczej. Roman zadowolony. Już obiecuje następną eskapadę.

Dlaczego o tym dzisiaj piszę?
Może dlatego, że jestem w zacisznym miejscu, w Beskidach. Może dlatego, że chętnie tu wróciłam.
W zeszłym roku w czasie świąt Wielkiej Nocy spadł tu śnieg po pas. Dziś zieloność i kwiecie wszelakie.
W dodatku życzliwi i nader gościnni gospodarze.
Poza tym przyfrunęły tu do mnie dobre chwile. Na przykład ta:
Kiedy wnuk telefonuje, by powiedzieć, że pokaże mi coś, czego nazwa i tak nic mi nie mówi, ale cieszy fakt, że chce pokazać.
Kiedy zajada pierogi z truskawkami i mówi, że to jest pyszne.
Kiedy drugi wnuk mówi: Fajnych mam kuzynów, lubię ich.
Kiedy rano dostajesz do łóżka filiżankę kawy i kilka truskawek.
Kiedy nagle przyfruwa do ciebie zapach ziemi oddychającej po zimie.
Kiedy słyszysz, że córka się śmieje.
Kiedy głaszczesz okładkę nowej książki.
Wyrzucasz z uśmiechem stertę wycinków z gazet, bo i tak nie przeczytasz.

A reszta?
Reszta to „krecia robota i wiatr”.

Posiałam rzeżuchę, wyrosła bujnie.

Wesołych chwil życzę. W Święta też.
Po świętach o moich dwóch nowych książkach.
Także o spektaklu w Teatrze Zagłębia, ” Koń, kobieta i kanarek”, który zrobił na mnie niesamowite wrażenie.