Kobieta kobiecie

Najbardziej pamiętam krzywdy, których doznałam od kobiet.

Wspólnym „interesem” kobiet jest trzymać z sobą, wspierać się, choćby z racji płci, uwarunkowań biologicznych czy społecznych. Tymczasem walka o tron trwa już od przedszkola. Zaostrza się w okresie dojrzewania. I trwa, och, trwa.

Co ciekawe, utrzymuję dobre relacje z mężczyznami, którzy niby mnie skrzywdzili, natomiast nie potrafię zrozumieć kobiet, które okazały się nielojalne i perfidne. Matka córce, córka matce, siostra siostrze, przyjaciółka przyjaciółce potrafią zgotować odpowiedni ring i przyłożyć solidnie.
Wybaczałam, czasem nawet wchodziłam po raz drugi do tej samej rzeki, pozwalając się krzywdzić po raz kolejny. Kiedy czas ostudził emocje i analizowałam sytuację z dystansu, widziałam, że nie powinna mnie dziwić powtórna krzywda. Stała się na moje życzenie, bo to ja uwierzyłam, że się nie powtórzy, a przecież powielamy mechanizmy zachowań, w podobnej sytuacji reagujemy podobnie, jakby życie niczego nas nie uczyło.

„Przyjaciółka” wie, co jest twoim czułym punktem i nie zawaha się wycelować, nie bacząc na zjedzony razem worek soli. Nie zawaha się upokorzyć, wyszydzić, wykorzystać. Niby pamiętałam, a jednak zapominałam o drzazgach, bo jaki sens je hodować. Wolałam mieć oczekiwania, by ktoś, komu zaufałam ponownie, był po mojej stronie. Jakbym nie wiedziała, że każdy patrzy swojej strony i nie zawsze wie, czym jest lojalność.

Po zbudowaniu domu należy usunąć rusztowanie – pisał Fryderyk Nitzsche.

Usuwanie rusztowania boli w każdych relacjach, nie tylko przyjacielskich. Wówczas wyraźnie widać, że ktoś nas potraktował instrumentalnie. Często ta chwila jest przebudzeniem, cóż z tego, że bolesnym. Gdzie ja oczy miałam? – pytam samą siebie.
Próbowałam komuś pomóc, zmienić go na własną modłę? Wystarczyło, bym ja się zmieniła i wszystko zaczyna mieć właściwe miejsce. Nagle widzisz motywy działania, zawiść, lęk, pragnienie królowania i czujesz, jak puste były deklaracje, że się tego nie potrzebuje. I jest Ci lżej, odsuwasz się, robisz swoje, zauważasz, że wokół są inni, którzy bynajmniej nie pragną twojego potknięcia ani zguby, a nie trzymałaś z nimi, bo upierałaś się, by zmieniać zawistników w aniołów. Nic gorszego nie mogłaś robić. Zawistnik trafi na swojego. I dobrze, niech z nim wymienia ciosy. Ty masz swoją drogę i idź nią. Jesteś królową, cóż z tego, że i ona także. Czy każdy dla siebie, a Bóg przeciw wszystkim, tak?
Cierpiałaś? Oczywiście. Zawsze się cierpi, kiedy oczekiwania albo złudzenia zderzają się z rzeczywistością.

Skąd te rozważania?
Czy tylko z zimowej szarości, która nie chce odejść?
Choćbym nie wiem, jak się broniła, strumień informacji i tak mnie nie omija.
Z każdej strony słyszę, że prezydentowa Jolanta Kwaśniewska i Henryka Krzywonos-Strycharska zrezygnowały z udziału w Kongresie Kobiet. No, cóż. Dziwne. Nie brałam bezpośredniego udziału w Kongresie, ale śledziłam zaangażowanie obu pań i „trzymałam” na odległość z Kongresem i jego szlachetną ideą.

Znana feministka powiedziała, że pani Prezydentowej (cytuję z pamięci), jest nie po drodze z Kongresem, bo widać woli być po stronie męża. Oburzyłam się w duchu, widząc ironiczny uśmiech. Cóż w tym złego, że żona jest po stronie męża? Może feminizm na Śląsku jest jakiś inny? Bo wydawało mi się, że w feminizmie nie o to chodzi, by nie trzymać z mężem. W feminizmie m.in. chodzi o to, by kobieta miała prawo wyboru i jeśli chce być „dobrą żoną męża koroną” to jej święte prawo. Zakładam oczywiście, że nikt jej do tego nie zmusza, bo jest świadoma swoich racji i sama wie, co jej potrzeba i jaki chce mieć sposób na życie.

O co tu chodzi?
Przecież Kongres miał być ruchem działającym na rzecz wszystkich kobiet, jednoczącym kobiety o różnych poglądach, ruchem społecznym i niepolitycznym. Nie rozumiem polityki, więc się nigdy na ten temat nie wypowiadam. Czuję jednak, że ktoś tutaj usuwa rusztowanie, ktoś kogoś traktuje instrumentalnie.
Jak dobrze, że mamy zaimki nieokreślone typu „ktoś, kogoś, kiedyś, gdzieś”.
O co tu chodzi? – pytam siebie i pytam, zaszywając się w swojej dziupli, przy „biurce”, bo tutaj mój świat, gdzie walczę piórem, a raczej klawiaturą, inaczej nie chcę i nie potrafię. Na szczęście już wiem, że wszystkie bankiety tego świata mogą się obyć beze mnie.