Codzienne labirynty

Mój wnuk rysuje labirynty, z ogromną ilością ścieżek, zakrętów, pułapek.
Wygrasz, jeśli nie będziesz strachliwa, babciu, i jeśli uwierzysz, że dasz radę.
Dać radę.
Dwa słowa będące znakiem dni, które należą do zwycięzców.
Podołam – mówię.
Podołasz? – dziwi się.
Jak podołasz, to wpadniesz do dołu, nie możesz podołać, tylko musisz dać radę – tłumaczy.
Musisz być bystra i ominąć labirynt śmierci.
Nie mam nitki, tłumaczę. Jakiej nitki, pyta, nikt nie ma nitki.
To prawda, myślę, nikt jej nie ma, ale niektórzy naiwnie wierzą, że ją trzymali w palcach, tylko dziwnym trafem wypuścili, może w chwili zwątpienia, a może w labiryncie czasu. Dopóki błądzimy w labiryncie, dopóty wierzymy, że jest początek i koniec, jakaś przeszłość i przyszłość. Labirynt jest teraźniejszością. Trzeba tylko omijać zawroty głowy.
Nie spodziewaj się, że twa nieubłagana droga, która uparcie rozwidla się w inne, rozwidla się, i rozwidla – starszy Borges – będzie miała drzwi. A ja ciągle wierzę, że jak podleję kwiaty na balkonie i w doniczkach, odsłonię rolety, i wypiję kawę, to znajdę nić. Niekoniecznie od razu drzwi.
Masz jeszcze dodatkową szansę, mówi wnuk. Jeśli znajdziesz tajemną komnatę i klucz w niej ukryty, to ścieżki się wyprostują. Wybieraj, babciu, co wolisz, czy nitkę, czy klucz, czy drzwi.
Wybór? To najtrudniejsze słowo. To nie jest słowo, złości się wnuk, to odwaga, musisz wybierać, tu albo tam, albo gwałtowny zakręt. Ty nie znasz reguł, babciu, i wierzysz w duchy zamiast w potwory. Bo ja mieszkam w innym labiryncie, synku, tam drzwi mają nawet kamienie, tylko trzeba pukać, nie niszczyć.