Od Mrożka do kolorów

Od Mrożka do kolorów

Sławomir Mrożek w wywiadzie dla Przekroju

(rozmawia Katarzyna Janowska):

„Prawdziwe życie jest tym, co sięrobi, a nie tym, za czym się tęskni. Polacy często mylą tęsknotę za życiem zżyciem prawdziwym”.

Jeśli tak, jest, jak Mrożek mówi,to nie ma innej rady, jak polubić to, co się robi albo tak zmienić swoje życie,by robić to, za czym się tęskniło. Tak czy inaczej, trzeba tęsknić, bywiedzieć, czego się pragnie, a potem pragnienia wcielać w życie i tęsknić zaczymś innym.  Nie o to jednak chodzi, bywpadać w wieczne nienasycenie i niezadowolenie, ale o to, by poznawać siebie wwielu barwach i wybrać najwłaściwszą. Kto powiedział, że życie ma mieć tylkojedną barwę?

Uwielbiam kolor czerwony (dosłowniei metaforycznie), od zawsze, od chwili, gdy zapragnęłam być właścicielkączerwonego drewnianego autobusu, który by woził malutkie ludziki. Taki autobusdostałam od ojca. Nie był ze sklepu. Wystrugany został z drewna, z kopalnianegoklocka, przez kamrata z kopalni, który po szychcie lubił sobie porzeźbić. Byłto najpiękniejszy prezent, jaki dostałam w dziecięctwie. Jaka szkoda, że od tejchwili nie zakodowałam sobie, by mówić bliskim o tym, czego się pragnie. Możeczęściej dostawałabym upragnione prezenty.

Jako studentka zaszalałam ikupiłam czerwoną sukienkę. Miałam odwagę ją nosić. Potem jednak zasupłałam sięna tyle, by porzucić kolor czerwony. Nie był mi potrzebny, bo i tak cała byłamczerwienią i próbowałam z marnym skutkiem zarażać nią innych.

Teraz znów muszę krzyczećkolorem, bo kobiety w moim wieku są coraz bledsze i przeźroczyste.

W moim życiu były też inne barwy.Na przykład niebieskości i zieloności. Uprawiam płodozmian, by mylić tropy, atakże, by manifestować, w jakim kolorze jest w danym dniu moja dusza.