Czarny chleb po świętach

Czarny chleb po świętach

Czarny chleb z siedmioma ziarnami, masłem i jajkiem na miękkonajlepiej smakuje po świętach. Po prostu nie ma nic lepszego. Niech się schowająwykwintności w galaretkach i egzotycznych sosach.

Jeszcze niedawno przy naszym stole siedzieli sami dorośli, ateraz pomiędzy nami trzech budrysów-wnuków. Obserwowałam każdego z osobna iwszystkich razem. Mój zięć narzekał, że nie wiele z nim rozmawiałam. To prawda.Dobrze mi jednak było patrzeć na tę rozbrykaną część rodzinki.

Z dawnych lat pamiętam, że znajomi przychodzili do nas tylkowieczorem, gdy dzieci już spały. Właśnie dlatego, by móc rozmawiać. Jedna zkoleżanek przychodziła o porze sobie wygodnej. Irytowała się: – Nigdy ze mną nie usiądziesz, zawszegotujesz, prasujesz, przynajmniej byś mogła dzieci uciszyć, ciągle namprzerywają rozmowę. Była wtedy panną, bez dzieci. Nie pomogły prośby, byprzychodziła wieczorem. Nie wiem, co u niej teraz.

Zobaczyłam po razkolejny fim „Moskwa nie wierzy łzom”. Nie postarzał się, popłakałam się jak dawniej.Przeczytałam reportaż Wojciecha Tochmana w Dużym Formacie „Bóg zapłać” izatelepało mną. Fanatyzm jest gorszy niż faszyzm. Psychopatom ciągle się udaje,bo nie brakuje naiwnych kobiet. Potrzeba bycia z kimś i zabijania czyjąśobecnością samotności jest w nich tak wielka, że składają siebie na ołtarzu,stając się ofiarą spędzającą życie nie tylko w samotności, ale bólu, chorobie irozgoryczeniu.

Potem czytałam jużtylko poezję.

Na przykład:

„I powiadamludzkości: Nie pytajcie o Boga,

Albowiem ja, któregotyle rzeczy ciekawi,

o Boga wcale niepytam

(Żadne słowa niewypowiedzą, w jakiej

harmonii żyję z Bogiemi śmiercią).

Słyszę i dostrzegamBoga w każdym

przedmiocie, a jednakani trochę go nie pojmuję,

I nie pojmuję, ktomoże być cudowniejszy

ode mnie.”

[ Walt Whitman,Pieśń o mnie, tłum. A. Szuba]