Nie nadążam za życiem, hihi

     Nie nadążam za życiem. Uwielbiam to.
Nigdy nie będę na emeryturze. Nawet jak jestem. Nigdy nie będę robić NIC.
Bardzo mnie to cieszy. Dzięki temu nie myślę, co mnie boli. Bo nawet jak się zatrzymuję w biegu, co potrafię robić, to tak mnie cieszą chwile, że chłonę je i niecnie wykorzystuję.
Błogość dwóch godzin ciszy lub czasu przeznaczonego na czytanie odczuwa się wtedy, gdy są wykradzione. Nie ceni czasu ten, kto go ma za dużo. Rozciąga się w nim, jak leniwiec i wszystkie dni  zachodzą mu na siebie.

     Przygotowuję się do spotkania z Barbarą Ptak, słynną kostiumolożką (projektowała kostiumy do ponad 100 filmów i  dziesiątek spektakli teatralnych). Spotkanie w poniedziałek, 17 listopada.
Pomiędzy piszę powieść.
      Przyjmuję w domu gości przez 2 dni (młodzi, jedzą wszystko, nie marudzą, uśmiechnięci, zdolni, pracowicie).
Pomiędzy piszę książkę.
     Idę z Pawciem na rower, a potem czytam mu bajkę (różne bajki) i robię teatrzyk.
Pomiędzy piszę książkę.
      Wyjeżdżam do Warszawy, negocjuję umowę w wydawnictwie, rozmawiam z Wydawcą o życiu i książkach, które w nim przeczytaliśmy. Nie spotykam się z Remkiem, bo za późno ( on w tym dniu szaleje, prowadząc 2 spotkania), nie dzwonię do Danusi, bo nie uwierzy, że po całym dniu w wydawnictwie mam ochotę siedzieć w kącie i nic nie mówić.
W pociągu czytam i ziewam (to o świcie), w drodze powrotnej otwieram laptop i piszę książkę.
     Po powrocie zjadam 2 kotlety schabowe (słownie dwa), pyszne, nie ma to jak kotlecik usmażony przez Januszka).
Pomiędzy nie piszę, ale za to myślę, jaki tytuł powinna mieć moja książka, ta już napisana, nie ta, którą piszę ( bo muszę zmienić tytuł). Siedzę w fotelu i zapisuję, co mi przychodzi do głowy, aby rano wysłać nowy tytuł do Wydawcy.
Pomiędzy zerkam na film, który opowiada o chłopcu uzależnionym od oglądania filmów pornograficznych w Internecie. Janusz znudzony, mówi, że głupoty familijne i zasypia na kanapie obok.
      Przypominam sobie, że na przystanku, kiedy czekaliśmy na autobus do domu, w odległości półtora metra ode mnie, stał młody chłopak, dobrze ubrany, ostrzyżony, z modnie związanym szalem. Rozmawiałam z Januszem, czułam wzrok chłopaka na sobie, spojrzałam, odsłonił połeć kurtki i pokazał mi, jak się zabawia swoim nabrzmiałym penisem. Janusz to też zobaczył. Autobus podjechał, wsiedliśmy, chłopak jeszcze raz się odsłonił i odszedł na inny przystanek.
     Budzę Janusza i pytam, co myśli o tym ekshibicjoniście.
A Janusz mówi, że ja to mam szczęście. Jemu tam żadna młoda dziewczyna nic nigdy nie pokazała na przystanku.
     Rano siadam przy biurku i pracuję.
Pomiędzy piszę bloga.