Fragment powieści

Fragment powieści:

     Codzienność jak na złość podsuwała  scenariusze z Jackiem. Im bardziej jeodtrącała, tym częściej powracały, prawie obsesyjnie. Wyrzekała się Jacka, choćwiedziała, że wystarczy jeden uśmiech, by do niej przybiegł. Im bardziej goodtrącała, tym bardziej się z nim wiązała. Im silniej walczyła ze swoimidemonami, jak to nazywała, tym większą im dawała siłę. Analizowała siebie bezprzerwy, jakby wierząc, że jest się niewolnikiem tylko tego, czego sobie nieuświadamiamy.

    Nie dzieliła się z nikim przemyśleniami, nie miała koleżanki, której bymogła powierzyć swoje rozterki. Te, z którymi się spotykała, bawiąc się dobrzei miło spędzając czas, wydawały jej się bezproblemowe, to znaczy niestwarzające niepotrzebnych problemów. Kiedyś Marta, aktorka o głosie jak dzwoni niebywałej sprawności fizycznej, powiedziała:

    – Nie potrzebnie dzielisz włos na czworo, wrzuć na luz, luz-blues, kochana.

– Nie dajesz sobie wolności, nierozgrzeszasz się z błędów, chcesz być doskonała i perfekcyjna, a tylko sięzapętlasz.

    – Życie nie polega na przyjemnościach, Marto – Emilia próbowała siębronić – tylko na obowiązkach.

– Tylko obowiązki, wszędzieobowiązki, żadnej szczeliny? Nigdzie? Nigdy nie poszłaś za głosem serca? –dopytywała Marta, która była najbardziej obowiązkową aktorką w teatrze.

    I wtedy Emilię olśniło. Tak, na tym polegał jej problem: nigdy nieposzła za głosem serca, nigdy nie oszalała z miłości. Nawet z namiętności.Zawsze była na uwięzi, najpierw ją trzymano na smyczy, a potem sama zakładała sobiesmycz. Czy więc nigdy nie była dzieckiem? Beztroską nastolatką, ufną, że wrazie niepowodzenia jest ktoś, kto przytuli, a nie tylko skarci, postawi dokąta, każe klęczeć na grochu z rękami do góry?

    Babcia często  powtarzała: – Oj,Emi, nie zdążyłaś być panną.

Potem nieraz żałowała, że niewypytała, co to znaczy. Teraz, patrząc na Martę wiedziała. Marta byłaodpowiedzialna, samodzielna, nie uciekała od matki w małżeństwo, tylko dawałasobie czas, by być panną. Choć trochę młodsza od Emi, znała życie z wielustron. Także z tej niby samotnej, co oznaczało godziny, kiedy można być dlasiebie.

    Marta nie zabijała czasu ani telewizorem, ani towarzystwem.  Wykorzystywała go mądrze, bez lęku iwykradania dla siebie. Nikt jej nie więził, od nikogo nie była uzależniona,nikomu się nie poświęcała. W dodatku bynajmniej nie wyglądała na nieszczęśliwą.Czekała spokojnie, co dzień jej przyniesie i wierzyła, że wszystko w swoimczasie. Nie traktowała mężczyzn jak zwierzyny łownej, więc i oni odnosili sięod niej podobnie.

      Nie prowadziły filozoficznych dysput,kiedy się spotykały, nie rozważały życia teoretycznie.  Przeskakiwały z tematu na temat, były radosnelub wściekłe, na pewno spontaniczne. Emilia też.

– Mamy całe trzy godziny iodebrałyśmy właśnie pensje, więc ta ulica, z wszystkimi sklepami i knajpkami,jest teraz nasza – zarządzała Marta.

– Masz nową kieckę na premierę?

– Nową? Nie mam nawet starej.

– Ja mam tylko starą, w takim raziekupimy nowe.

    I rzeczywiście, kupiły. Każda była zachwycona swoją.