Co nam zostało z tych lat

     Nie zapisałam się do Naszej Klasy ani do żadnej innej społeczności tego typu. Wychodzę z założenia, że jeśli ktoś chce mnie znaleźć, to mnie znajdzie.
Prawdopodobnie szkoła może wyglądać ciekawie z perspektywy klasowego spotkania po ćwierć wieku albo i więcej. Tyle tylko że z takich spotkań zbyt wiele nie wynika.
     Klasa, do której chodziłam w liceum liczyła 42 osoby. Dotrwało do matury o wiele mniej. Zdało ją jeszcze mniej. Nie byliśmy zgraną grupą. A może tylko ja odstawałam i dlatego tak mi się wydawało. Siedziałam w jednej ławce z Alą, przez 4 lata. Ona poszła na studia ekonomiczne, ja na filologię polską. Po maturze już się nie spotykałyśmy i nikt za nikim nie tęsknił. Co więc nas łączyło przez te lata? Była koleżanką, którą bardziej lubiła moja mama niż ja. Myślę (po latach), że to było dla mnie wygodne. Kiedy powiedziałam, że idę do Ali, mama nie węszyła, bo wierzyła Ali, nie mnie. Inna rzecz, że nigdy nie ośmieliłabym się okłamać i pójść gdzie indziej. To koleżeństwo dawało mi poczucie bezpieczeństwa, to dużo.
     Henio był intelektualistą. Toczyłam z nim intelektualne rozmowy przez całe 4 lata, zanim w IV LO zorientowaliśmy się, że przez wszystkich jesteśmy uważani za parę. Tuż przed maturą Henio zaprosił mnie na spacer. Była to pierwsza prawdziwa randka. Wystroiłam się jak marchewka na święto grządki i poszliśmy do pobliskiego lasu. Kiedy trzeba było przeskoczyć strumyk, podał mi rękę i już jej nie wypuścił. Byłam chora z uniesienia. Po raz pierwszy pocałował mnie po maturze i o mało nie umarłam. Rozjechaliśmy się na wakacje, obiecałam, że napiszę. Nie napisałam przez 2 tygodnie ( pracowałam jako kelnerka od świtu do nocy). Potem miałam miły sen z nim w roli głównej i napisałam mu o tym. A on się obraził i odpisał, że jeśli ma tak długo czekać na moje listy, to „żegnaj”. Płakałam 2 dni i przestałam, bo wokół mnie było pełno nowych ludzi, także chłopców, którzy o mnie zabiegali. W lipcu dowiedziałam się, że jestem studentką (miałam 17 lat). We wrześniu przyszedł do mnie Henio i powiedział, że mnie kocha. Czasem się spotykaliśmy, by prowadzić mądre rozmowy.  Na I roku, w maju, poznałam przyszłego męża. Oświadczył mi się we wrześniu, a Henio 1 listopada. Nie wybrałam Henia. Henio skończył medycynę, zrobił doktorat, poznał dziewczynę, którą mi przedstawił. Powiedziałam, że fajna i on się z nią ożenił, po czym razem wyjechali do Niemiec.
     Miss klasy była Bożena – miała jasne długie włosy, była wygadana i szczupła.  Drugą miss była H. Poderwała najprzystojniejszego chłopaka na krótko i była z nim w ciąży, którą usunęła. Zwierzała mi się z tego, liczyłam, że dowiem się od niej czegoś więcej, ale nic nie powiedziała, bo  widać nie byłam dla niej partnerką do rozmowy (była o 2 lata starsza ode mnie).
Bożena dziś mieszka w Niemczech, jest tęgą mężatką i ma córkę, która była moją tłumaczką, gdy brałam udział w targach we Frankfurcie ( co odkryłyśmy po 2 dniach gadania).
Fajna i dziwna była Jadzia. Dziś jest wróżką ( skończyła biologię).
Hania, najlepsza uczennica, popełniła samobójstwo. Edek, bardzo przeciętny uczeń, jest biskupem w kościele ewangelickim. Adama, wysokiego kolegę, który doszedł w II klasie, spotkałam niedawno w sklepie. Wybierał masło, popatrzyliśmy na siebie i nic. Skoro spojrzał na mnie jak na obcą, wolałam się nie przypominać. Co by dało to przypomnienie? Zapewnienie, że trzeba się spotkać?