Fragment

      Często, nawet po wielu latach, kiedy już nie pracowała w teatrze,  przypominała sobie rozmowę z kompozytorką, kierowniczką muzyczną, Elwirą, starszą panią, po sześćdziesiątce, zawsze elegancką, zadbaną, mogącą świecić wzorem nawet dla młodych.

      Elwira kupiła modne buty, czarne lakierki z prawdziwej skóry, sznurowane trzewiczki ponad kostkę. Prezentowała je każdemu, opowiadając przy okazji, w którym sklepie kupowała i jak negocjowała zawrotną cenę, w wysokości połowy pensji Emilii. Były to już czasy, kiedy nowe nadchodziło  także do sklepów.  Emilia słuchała opowieści z niedowierzaniem, nie wyobrażała sobie, by wejść do eleganckiego sklepu i targować się jak na bazarze.

– Właściwie to za buty zapłaciłam tyle, ile kosztowały, ale sprzedawca dołożył mi gratis torebkę, więc to tak, jakbym za buty zapłaciła mniej – chwaliła się Elwira.

Torebka też była elegancka i lakierowana, bardziej wprawdzie na wieczór, ale Elwira potrafiła tak wszystko dobrać do całości, że nic nie zgrzytało. Emilia przysłuchiwała się opowieściom z miną na tyle dziwną, że w pewnej chwili Elwira powiedziała:

– Emi, posępna jesteś, weź sobie kochanka, świat od razu wyda ci się piękniejszy.

– Kochanka? Przecież jestem mężatką.

– No, właśnie, dlatego mówię, weź kochanka, bynajmniej nie każę ci rezygnować z męża.

– I myślisz, że to byłoby w porządku? Przecież posiadanie kochanka oznacza zdradę.

– Zdradę czego?

– Zdradę męża, zasad, obietnicy, zdradę siebie.

      – Emi, na jakim ty świecie żyjesz? Zamierzasz się katować niespełnieniem? Czy mając kochanka, krzywdziłabyś męża? Czy zależy mu na wyłączności? Pomyśl, co on straci, a co ty zyskasz. Przecież nie każę ci się zakochiwać, rozbijać małżeństwa, odbierać komuś innemu męża. Mówię  o kochanku, kimś, kogo pragniesz, pożądasz i spełniasz z nim swoje fantazje, No, możesz go trochę lubić, skoro u ciebie bez tego ani rusz.

Emi patrzyła na Elwirę z niedowierzaniem. Nie mieściło jej się w głowie, że można tak zwyczajnie podzielić życie na męża i kochanka. A gdzie uczciwość małżeńska? Gdzie romantyczne ideały, wedle których układała do tej pory życie? Gdzie zasady? Wierność, przyzwoitość?

– I ty tak robisz, Elwiro? – zapytała wówczas nieśmiało, pewna, że w wieku Elwiry nie myśli się już ani trochę o uciechach ciała.

– Skąd ten wyrzut w słowie „robisz”? Oczywiście mam kochanka. Jak wiesz, jestem leciwą wdową, więc w moim wieku trudniej o męża, ale na kochanka mnie jeszcze stać i to jakiego! Młodszego, dużo młodszego. Czy uwierzysz, jakie on mi każe figury w łóżku wyczyniać?

        Emilia musiała mieć wówczas minę mniszki w czarnym habicie, która poświęciła swoje życie Bogu i od tej pory tylko o nim marzyła jak o mężczyźnie i tylko z nim przeżywała erotyczne uniesienia podczas długich modlitw, tym dłuższych, im dalej było do fizycznych spełnień. Rozmowa z Elwirą była dla niej ciosem, obuchem, burzącym poukładany świat. Sprowadzała jej myślenie na inne tory, otwierała na sprawy, o których do tej pory z nikim nie rozmawiała. Ani  koleżankami na studiach, ani podczas pracy w szkole. Pod tym względem była zasznurowana na maksa.

Kiedyś córka, Małgorzata, tak właśnie powiedziała: – Mama, jesteś zasznurowana na maksa, odsznuruj się, otwórz, popuść trochę, w takim pancerzu nie można żyć, luzik, mama, luzik. A jak nie, to na terapię

, to by ci się przydało.

       Nie pamiętała, czego dotyczyła ta rozmowa, na pewno nie seksu, bo choć z córkami miała otwarte i szczere relacje, to jednak w sposób bezpośredni nie rozmawiała z nimi o seksie. Nigdy nikomu nie zwierzała się z intymności, toteż rozmowa z Elwirą była pociągająca w dwójnasób.

– Emi, ja ci się nie każę puszczać, ja ci każę żyć, mówię tylko o tym, byś się kochała szczęśliwie z kochankiem i nie zadręczała z tego powodu nielojalnością wobec męża, bo lojalność, moja droga, to znaczy coś zupełnie innego, coś zupełnie innego – pouczała Elwira.

– Lojalność, czyli co? – Emilia próbowała zweryfikować wartości i priorytety.

 – Lojalność jest wtedy, kiedy cała stoisz po stronie osoby, którą kochasz lub z którą się przyjaźnisz. Lojalność jest wtedy, kiedy nie zawiścisz, dobrze życzysz, nie bruździsz, pomagasz, wspomagasz, bierzesz w obronę w razie potrzeby, nie gardzisz, nie zapierasz się, nie ukrywasz, nie kłamiesz, nie wyrzekasz się, nie zarzekasz, nie odtrącasz. Lojalność jest wtedy, kiedy patrzysz w tym samym kierunku, choćbyś nawet szła inną ścieżką. Lojalność jest jak szlachectwo – zobowiązuje.

– Mówisz o miłości, Elwiro – poprawiła koleżankę.

– O, nie, kochana, miłość to dużo więcej.