Planowanie
Jestem osobązdyscyplinowaną, skrupulatnie planującąkażdy dzień pracy, nie rozstającą się z kalendarzem. Wiem, że dobra organizacjaczasu jest bardzo ważna, bo bez tego można dni przeputać i ani się człowiekzorientuje, kiedy wiek młodzieńczy zamienia się w emerytalną jesień.
Nie mówię tego poto, by się chwalić. Po prostu, rozmyślam, pisząc.
Obserwuję ludzi. Wokółmnie jest wiele kobiet bez energii życiowej rozleniwionych, marudzących. Jestwielu młodych ludzi, którzy sobie płyną od dnia do dnia, bez żadnej koncepcjidokąd.
Są też tacy,którzy mnie swoim „rozkładem życia” wprawiają w osłupienie. Wszystko majązaplanowane. Wszystko. Łącznie z godziną zbliżeń seksualnych. Rozmawiałam o tym,jak młodzi-kreatywni planują, z młodym i kreatywnym.
Powiedział:Planowanie bierze się z tego, że już w podstawówce trzeba wiedzieć, dojakiej pójdzie się klasy w liceum, żeby ona przygotowała na konkretne studia. Trzeba kalkulować i planować maturę -punkty itd. Potem na studiach też trzeba wszystko zaplanować, nie tylko naukę,ale i przyszłą pracę. Już na 2- 3 roku myśli się o pracy.I do niej się człowiek przygotowuje, zbiera punkty do CV.
Jeśli ktoś myśli ostudiach zagranicznych, planuje je na 2-3 lata przed i wszystko robi pod ich kątem.
Spójrz na mnie-mówi – o studiach zagranicznych myślę od2-3 lat, sam proces starania i rekrutacji zaczął się w sierpniu zeszłego roku,dziś już marzec, studia zaczynają się od października i pierwszego dnia dostajesię rozpisane co do dnia zajęcia na najbliższe 2 semestry – z datami igodzinami i numerami sal, także z konkretnymi miejscami, gdzie będą czekałymateriały na zajęcia – w Polsce nie do pomyślenia.
Przyznaję murację.
A w nocy pokornieję.
Myślę o DekaloguI Kieślowskiego.
I wiem, że niewszystko można zaplanować, choć trzeba planować.
Wiem, że LOS jestprzewrotny.
Wiem, że osiągnąć można to, co zależy od naszego intelektu, siły,uporu.
Nie zaplanujemy sobie jednak szalonej miłości i nie zrealizujemyjej wedle planu, stąd-dotąd.
Podsyłam link oDekalogu Kieślowskiego, poczytajcie:
http://delfin.unideb.hu/~lengyel/dekalog.htm
4 komentarze
podziwiam ludzi którzy planują swoje życie,ja jakoś nieumiem,zawsze wychodzi na odwrót…
tak naprawdę chodzi o wewnętrzną dynamikę w działaniu i umiejętność odnajdywania sensu w tym działaniu. Planowanie? Nie! To kompletna bzdura, która co prawda systematyzuje, porządkuje materię i wprowadza dyscyplinę… Ale moje pytanie jest takie: CO porządkuje? Ja pytam o WARTOŚĆ. Ta, oczywiście jest zawsze indywidualna. Ale rozglądając się uważnie wśród owych planujących nazad widzę, że tylko to potrafią. Nic więcej. A to, proszę Pani, to jest zwykła rama. Nie przeczę, pomocna, ale to całkiem niewiele, prawie nic. Natomiast jeśli ktoś MA lub czuje TREŚĆ, to niech ją pielęgnuje, dyscyplinuje, rzeźbi. Tak, wtedy się zgadzam. Ale, niech najpierw będzie treść.Nawet najlepiej zaplanowane życie, rozwój zewnętrznych ram tej TREŚCI nigdy nie stworzy. I całe szczęście. Nie czułbym się wówczas tak bardzo interesująco OSOBNIE.
Oczywiscie. Zgadzam się. bez tresci, bez idei wszystko stanie się rutyną i szablonem. Trzeba miec co planowac. A idee pozostawiam podmiotom. Nie myslalam przeciez o pustym planowaniu. To bez sensu. Choć jakby się uprzec mozna znalezc sens we wszystkim. Takze i w pisaniu wlasnych nekrologow. Rowniez i w pisaniu testamentu wtedy, kiedy nie ma się Nic do podarowania ( materialnego). Testament to ostatnia wola. Spadkobierca moze jej nie wypelnic, ale liczy sie gest odchodzącego, jego ostatnie słowo, porządek, ktory zostawił na swoim biurku i wokół siebie.
tak, to jest właśnie treść. W bardzo osobnym wydaniu. Ale w masowym, powszechnym planowaniu treści jakby mniej. Może było tak zawsze.