Mosty

       Mosty zakorzeniły się w mojej wyobraźniod czasów dziecięcych. Pierwszym uczuciem był strach, który  nie pozwalał mi wejść na most, choćby on byłmostkiem nad małym strumykiem. Nie potrafiłam patrzeć w dal, by zobaczyć, cojest za nim. Patrzyłam w dół, więc wszystko, co było pod mostem wydawało mi sięczeluścią, która czyha, by mnie wchłonąć. Nie wiązałam tego konkretnego strachuz ogólniejszym lękiem wysokości, czy z lękiem przed otwartą przestrzenią rzekipod mostem. Każdy most, po którym musiałam iść mnie przerażał.

     Do tej obsesji doszły inne. Nie cierpiałamulubionego powiedzonka matki, która miała we zwyczaju mówienie prosto z mostu,bo znaczyło prawdę tak bolesną, że trudną do przeżycia. Bałam się, że głupią odpowiedzią,usprawiedliwieniem spalę za sobą wszystkie mosty i wtedy wyląduję pod mostem,co ani trochę nie było kuszącą perspektywą.

     Próbowałam oswoić strach przez odpowiednioromantyczne zmitologizowanie mostów. Pomógł mi w tym film oglądany wdzieciństwie, o kobiecie i mężczyźnie, którzy zakochali się gorąco, chociażczas był bardzo wojenny i nie sprzyjał wzlotom. Obiecali sobie spotkanie powojnie, o szóstej, na moście. Oczywiście spotkali się. Film był radziecki, więcoptymistyczny. Od tego czasu most stał się dla mnie miejscem, gdzie mogą sięrealizować marzenia, gdzie dzieje miłość staje się ciałem, gdzie dzieje sięwszystko, co dobre i piękne.

     Zrozumiałam, że mosty są dla wybranych. Dlapana starosty budowano mosty. Lubiłam tę zabawę, pozwalała mi nazwiązywaćkontakt z dziećmi na podwórku, którym nie przeszkadzało wtedy, że nie mówię śląskągwarą i tym samym jestem „gorolicą”. Potem pokochałam most w Avignon, z wierszaKrzysztofa Kamila Baczyńskiego. Także z piosenki Ewy Demarczyk, która śpiewałaten wiersz.

Przyjaciołom,którzy emigrowali, mówiłam: – Do zobaczenia na moście. Na którym ? –  pytali. – Na tym zepsutym, w Avignon – odpowiadałam– tam, gdzie tańczą panowie i panie, gdzie słychać staroświeckie granie, gdziekantyczki deszczu, liściaste suknie, ptaki płowozłote i okna zielone…

      Na spotkanie wybrałam Pont St. Benezet,bo każdy o nim słyszał. Most nie prowadzi na drugą stronę rzeki Rodan,pozostały z niego tylko cztery łuki i kaplica św. Mikołaja, dwupiętrowa budowlabędąca także grobowcem Benezeta, pastora Prowansji, któremu legenda przypisujewybudowanie mostu.

Wówczasnie wierzyłam, że kiedykolwiek poczuję na tym XII-wiecznym moście swoje stopy.Posiadanie paszportu wydawało mi się mrzonką aż nazbyt literacką. Los chciał,że spotkałam się tam z kimś bardzo bliskim.

      Wtedy zrozumiałam, że mosty są po to, byłączyć ludzi w czasie i w przestrzeni. Na chwilę i na całe życie. By dawać imwiarę i pokorę w momencie, gdy patrzą na wodę pod mostem. I nieważne jaki tobędzie most – czy ten z piosenki, wiersza Baczyńskiego, opowiadania Kafki, czyteż most Holbeina. Ważne są  znaczenia,które on w sobie dźwiga. Ważne, że chcemy się na nim znaleźć, by się spotkać. Iże czekamy. Mosty-pomosty, rozgałęzione w różnych kierunkach, wyciągające ręcew oczekiwaniu.

Mostto sens. Sens to doświadczenie spotkania. Wierzę, że mosty na rzekach sąobrazem pomostów duchowych, wierzę, że przełamywać bariery, znaczy – budować mosty. Miłośćbuduje mosty. Miłość buduje sens.

     Dziękuję wszystkim, którzy pozwalają mi budować mosty, którzy chcą się ze mną na nich spotykać. Na mostach lepiej niż na molo, bo molo to taki most, który prowadzi donikąd.