Pisarz o pisarzu, fryzjer o fryzjerze

Pisarz o pisarzu, fryzjer o fryzjerze

      Staram się nie oceniać, nie krytykować innychpiszących. Teodor Parnicki mawiał: „niech szewc nie ocenia szewca, a pisarz pisarza”. Jeślipisarz krytykuje pisarza, jeśli wytyka mu błędy,  jeśli recenzuje, to tak, jakby chciałpowiedzieć:  ty jesteś do niczego, za toja jestem świetny.

       Czasem jednak wypowiadam się natemat przeczytanych książek, ale tylko tych, które mnie porwały, oczarowały, zainteresowały, których nie zapominam z dniana dzień, a rozmyślam o nich, powracam do podkreślonych fragmentów.

       Mamszczęście do recenzentów, co nie znaczy, że wszystkie oceny były tylko iwyłącznie pozytywne. Jedna z nich zrównała moje powieści „Magda.doc” i „Paulina.doc”z ziemią. Kto ją napisał? Pisarka. I to w dodatku pisarka, uprawiająca „powieśćdla młodzieży”. Przyszła kiedyś na moje spotkanie w warszawskiej bibliotece.Była pierwszą, która zadała pytanie: – Czy pani czytała moją recenzję? –Oczywiście– powiedziałam – bo nie udaję, że ni interesuje mnie to, co o mnie piszą. – I co?– zapytała pisarka. – Zabolała mnie ta recenzja – powiedziałam – ale oczywiściema pani rację. Pisarka nie spodziewała się tego, że jej przyklasnę. Rozkokosiłasię wygodniej w krześle, ale też nie wiedziała, co powiedzieć dalej. – Ma panirację – powiedziałam raz jeszcze. – Swoją – dodałam.  – A ja mam swoją.

       Na sali byłowielu studentów z UW i to oni wzięli mnie w obronę, wytykając pani pisarcebłędy rzeczowe, które popełniła i ewidentną złośliwość, wynikającą z dzikiejzawiści, bo tylko to mogło ją aż tak ponieść w zacietrzewieniu, by powiedzieć,że Marta Fox epatuje swoimi doświadczeniami erotycznymi i by Magdę, tytułową bohaterkępowieści, nazwać zdzirą, której się udało.

       Och,droga pani pomyślałam sobie wtedy: – Cóż pani może wiedzieć o moich erotycznychuniesieniach? Chciałabym kiedyś umieć je przynajmniej w połowie tak dobrzeopisać, jak je przeżywałam.

       Wczorajbyłam u fryzjera. Namówiła mnie Agatka. Super salon, mama, stamtąd nawetnajwiększa potwora wychodzi jak królewna. Cóż innego mi pozostało, jakspróbować. Wytłumaczyłam, co i jak. Pani była przemiła, choć za bardzogadatliwa. Obłożyła się nożyczkami i innymi narzędziami zbrodni. Dziabnęła tu, dziabnęłatam. Rach, ciach, jak Edward Nożycoręki. – Kto też pani te włosy przycinał? Fryzjer– odpowiadam. – Fatalnie, fatalnie – pańcia kręci głową. I wtedy pomyślałamsobie, że „chamstwa nie zniesę”. Jak się nie zerwę z fotela, jak się nieodmotam z fartuszków, jak nie szurnę nimi w kąt. Cap kurteczkę z kapturkiem ido drzwi. Pańcia za mną. – Co się stało? – Co się stało? – Nic, proszę pani. Poprostu nie cierpię, jak ktoś zamiast mnie strzyc, jak najlepiej,  krytykuje pracę tego, który mnie strzygłpoprzednio.

       Teraz minic innego nie pozostaje, jak lansować modę na wyskubaną fryzurę. Buuuu.