Taki sobie poniedziałek

    Mamza sobą intensywny dzień. Dziś usłyszałam od poetki, która w życiu nic innegonie robi, tylko pisze wiersze, że innym ludziom mój 1 dzień wypełniłby conajmniej 4 dni. Zastanawiam się nad tym. Bo przecież mój dzień jeszcze się nieskończył i zamierzam kilka czynności do niego dorzucić.

Zapiszęgo w punktach, fakty, bez refleksji.

1. Wstałam bardzo późno, o 7. 40 ( wyjątkowo dobrze mi się spało).
2. O 10. 20 byłam na dworcu PKP ( 8 km od miejsca, gdzie mieszkam). Czekałam na poetkę, z którą o godz. 11.00 miałam prowadzić spotkanie dla dzieci. Nie wysiadła. Zorientowałam się, że przy sobie mam tylko jeden telefon, a może ona dzwoniła na ten drugi. Z poetkami różnie bywa. Zadzwoniłam do Januszka, by sprawdził rozmowy przychodzące na zostawionym w domu telefonie. Oczywiście, poetka się rozmyśliła i postanowiła do Katowic przyjechać samochodem. Zatelefonowałam do niej. Wyjechała z domu, nie zabierając adresu, gdzie ma dojechać, ani moich instrukcji, miała tylko swój telefon z numerem mojego, który zostawiłam w domu. Fajnie, no nie? I pyta, na jakiej ulicy ta biblioteka. Miało być tak prosto, wedle ustalonego planu, a teraz mogłam tylko rozłożyć ręce i kazać  jej sobie radzić, bo nie potrafiłam nijak wytłumaczyć, jak ma dojechać przez absolutnie rozkopane miasto.
3. Poetka dojechała z 15 minutowym opóźnieniem, ale za to dała czadu i opanowała dzieciaki z ADHD, dla mnie bomba. Bo często tak bywa, że poetki piszą świetne wiersze dla dzieci, ale nie potrafią ich nimi zainteresować.
4. O 12. 30 byłam już na gimnastyce rehabilitacyjnej; przez godzinę fikałam wszystkim, co miałam. Potem masaż i laser. Do domu przyjechałam o godz. 14. 20.
5. Od 14.30 do 15.20 siedziałam przy kompie i odpisywałam na mejle, które nie powinny czekać. Zjadłam też rosół z lanym ciastem ( pychota).
6.  O 15.30 siedziałam już u fryzjera. Pan Adaś zrobił mnie na ubóstwo i opowiedział 3 dowcipy, z których nie zapamiętałam ani jednego.
7. Od fryzjera pojechałam do banku, czekałam tam, niestety, 20 minut, ale  w tym czasie przeczytałam dużo „Wyborczej”.
8.  Od 17.00 do 18. 15 prowadziłam spotkanie z poetką, która nic tylko wiersze pisze. Na szczęście, dobre, Kiedy to powiedziałam, oburzyła się. – Jak to? Przecież ja jeszcze żyję – powiedziała. Poetka miała wielką ochotę ze mną po spotkaniu dalej dyskutować o swoich wierszach, ale niezbyt się do tego pomysłu zapaliłam.
9. O 18. 45 odstawiłam samochód na parking, w sklepie jarzynowym kupiłam dużego pomidora i czereśnie. Pan za mną, cuchnący piwem, dziwił się, na co mi pomidor, za który mogłabym kupić puszkę piwa. On kupił 3 puszki i ani jednego pomidora.
10. Do domu przyszłam o 19.00. Zrobiłam sałatkę z pomidora, zielonej sałaty, cebuli, ogórka, oliwek, kaparów, sera feta w kosteczkach, oliwy z oliwek. Do tego pieczeń z karkówki w ziołach duszona ( to dzieło Januszka) + żółta szparagowa fasolka+ lampka białego wina.
11. Jest teraz godz. 20. 13, siedzę przy biurku i piszę to, co piszę, popijając mocną herbatę. W tzw. międzyczasie rozmawiałam z Agatką, wysłałam sms-a do  Madzi, rozmawiałam z Pawciem, który zna 2 nowe słówka: „mamy go”, rozmawiałam 3 minuty z koleżanką.
12. Za chwilę wskoczę do wanny i porozmawiam chwilę z Ewką. O 21.00 usiądę w fotelu i będę oglądać 3 odcinki „Skazanego na śmierć”. Januszek powiedział, że tego nie zdzierży i będzie mi towarzyszył najwyżej 20 minut, a potem zajmie się komponowaniem w komputerze kolejnej kantaty w stylu Rubika . Za skomponowaną wczoraj ma 5 gwiazdek od słuchaczy.
13.  Po filmie wejdę do swojej ukochanej sypialni i będę tam robiła to, co bardzo lubię.
14. Więcej grzechów nie pamiętam. Nie żałuję niczego, czyli żadnego.