Śmigus-Dyngus

Poniedziałek Wielkanocny. Śmigus-dyngus.

    Tradycjaśmigusa-dyngusa ma swój początek w czasach prasłowiańskich, w których wierzono woczyszczającą moc wody, a Kościół, wprowadzając jej poświęcenie, usankcjonowałstary zwyczaj. Nazwa wzięła się z dwóch wielkanocnych obrządków.

     Wczasie świąt chodzono  „po dyngusie”, takjak w czasie Bożego Narodzenia „ po kolędzie”. Przebierańcy chodzący po „dyngusie”dostawali „dyng”, czyli wykup. Dyngowanie kończyło się oblewaniem dziewcząt wodą.Śmigus natomiast oznaczał uderzenie brzozową rózgą po nogach i też kończył sięwykupem i oblewaniem.

     Nie cierpię oblewania, nigdy tego nie lubiłam. Nie dość, że człowiekapoleją lub pokropią śmierdzącą perfumą, najczęściej niespodzianie, bo na tymrzecz polega, to jeszcze trzeba piszczeć, uciekać, chichotać, udawać, że fajniejest, bo czym więcej dyngusników przyszło, tym bardziej oblewana jest w cenie. Nakoniec trzeba dać co dobrego, mieć te „datki” pod ręką, czyli byćprzygotowanym.

    Kiedy do moich dziewczynek przychodzili dynguśnicy, dostawali w podzięceza podtrzymywanie zwyczajów ludu polskiego czekoladę plus malowane jajko. Terazłażą do blokach dynguśnicy i wszystko im jedno, czy w domu jest panna nawydaniu, bo chodzi im o złotówki, nie o przyjemność i zabawę.

Nie otwieram drzwi, choć pies szczeka, otojeden z przejawów mojego wredniactwa.

 Dziśchyba (!) nie ma śmigusa, bo nikt nikogo witkami brzozowymi po nogach niesmaga. Ciekawe, dlaczego tak było, by kobiety się pozwalały bić, choćbysymbolicznie i jeszcze swoim przyszłym panom i władcom za to płaciły. No,właśnie, dlaczego.