Udało ci się !

– Udało ci się! -Tobie to wszystko się udaje ! Znów ci się udało!
Ileż razy i od ilu różnych osób to słyszałam. 
Coś się wtedy we mnie zakleszcza, mam ochotę odpsykować, ale poskramiam te zapędy, nic nie tłumaczę, bo i tak nikogo nie przekonam. Mam opowiadać, jak ciężko pracuję na to, by mi się „udało”? Praca jest de mode, udawanie jest cool.

    –Gratuluję – powiedział  przez

zaciśnięte usta

– Jak to jest – dodał po chwili

że tobie znów się udało

że odniosłaś kolejny sukces –

 – podczas gdy ja tak bardzo się staram

(usta zacisnął jeszcze bardziej)

Przełknęłam ostatni łyk zimnejherbaty

Miała cierpki smak zwycięstwa

za które powinnam przeprosić

aby wszystko było tak prostejak wtedy

gdy siedziałam cichutko w kącie

Wiersz stał się terapią, po której pomyślałam, że wyjdę z kąta i przestanę się czuć winna z tego powodu, że jestem bardziej pracowita, może zdolniejsza, na pewno bardziej uparta w dążeniu do tego, co zaplanowałam i co starłam się osiągnąć nie za wszelką siłę, ale konsekwentnie i z względną obojętnością. 

Niech ci, co zawiszczą, myślą o mannie z nieba, która na mnie spada, a innych omija. Niech myślą, że mam pakt z diabłem. A ja w tym czasie w ramionach traw spokornieję. 

W powieści „Paulina. doc”  główna bohaterka mówi tak:

„No, pewnie, udaje mi się wszystko, czego zapragnę i czego nie zapragnę.

Udało mi się byc najlepszą uczennicą i najlepiej zdać maturę.

Udało mi się i mówię płynnie po angielsku.

Udało mi się zajść w ciążę po inicjacji.

Udało mi się wcześnie stracić ojca.

Udało mi się odkochać.

Udało mi się urodzić bez komplikacji wspaniałą córeczkę.

Udało mi się nie osiwieć, nie zgrubnąć, nie zbrzydnąć, nie zwariować.

Udało mi się nie zdechnąć z rozpaczy.

Udało mi się doprowadzić moją matkę do tego, że mnie nienawidzi.

PKP jest moje życie, czyli piękne, kurwa, piękne.