Gimnastyka

      U mnie dzieje się NIC, naprawdę.
Ponoć nie mam poczucia humoru i nie ma we mnie radości. Siedzę i piszę, od stroniczki do stroniczki, każdego by znudziło. Poza tym, skoro piszę powieść, w której ma być dużo śmiesznego, to się wypstrykuję w pisaniu i nie błyszczę dowcipem w życiu. Gdzie mam zresztą błyszczeć, skoro prawie nigdzie nie bywam. No, czasem tylko gdzieś wyfrunę.
     Od kilku dni, z konieczności, chodzę na rehabilitację kręgosłupa. To od tego siedzenia  przy biurku po kilanaście godzin, już o tym pisałam.
Masażysta jest młody i tak sobie przystojny, a poza tym ma same wady. Na przykład za dużo siły, więc wzdycham głośno, czasem jęknę. Dziś chciałam pokazać, że doceniam sens jego wysiłków i powiedziałam: – Od tego masażu to się chyba schudnie. A on na to: – Ja tak.
     Jak się już nade mną poznęcał i pozwolił wypić herbatę, to zagonił mnie na gimnastykę. Niestety, jest bardzo skrupulatny i nie odpuścił mi nawet 5 minut. Rehabilitant twierdzi, że jestem wesoła, bo ciągle się śmieję. Każdy by się uśmiał, nawet koń. Mój śmiech to reakcja obronna.
– A teraz prawą ręką dotknie pani lewego ucha, a lewą nogę podniesie na wysokość pół metra – mówi rehabilitant.
Jestem ambitna, więc jak najlepiej wykonuję polecenia, a tu chłopak mi zwraca uwagę: – Prosiłem, by pani machała lewą nogą, nóżki się pani mylą. Czy pani nie widzi, że pani macha na odwrót?
– Jak mam widzieć, skoro nam okulary ze szkłami progresywnymi, a ilości dioptrii to nawet nie zliczę.
– No, dobrze, dobrze, ale może pani zmienić nóżkę machającą ?
– Co się pan tak uparł? Cóż panu przeszkadza, że macham na odwrót?
– Dlaczego pani przestaje oddychać, jak pani macha?
– Dlaczego pani macha nie do taktu?
– Bo pana nie lubię – wyznaję najszczerzej.
– A ja nie lubię intelektualistek i anorektyczek – mówi chłopak. – Strasznie jędzowate.
     Zasmucam się.
– Niech się pani nie smuci, panią lubię.
Do licha, czyli nawet intelektualistki we mnie nie dostrzegł.
– Dlaczegóż więc mnie pan lubi? – dociekam.
– Bo lubię aktorki.
Natychmiast postanowiłam nie zaprzeczyć.
– Charakterystyczne najbardziej – dodał.
No, nie! Chyba go kopnę od niechcenia.
– Teraz pani rusza głową zamiast biodrami, macha lewą, zamiast prawą. Dlaczego?
– Bo ja w ogóle wolę ruszać głową.
– Jakaś pani dziwna, głową to i przy biurku może sobie pani poruszać, raz w prawo, raz w lewo.
Ma rację chłopak, pewnie że sobie poruszam i to tak, by widzieć dzieła sztuki na prawo i krajobrazy na lewo. Albo na odwrót.