poza biurkiem

     Cały dzien poza biurkiem.
Rzucona w codzienność, w której nie wszystko zależy ode mnie.
Przy biurku czuję się bezpiecznie, bo panuję nad sytuacją. Otwieram plik i zacieram ręce, widząc białą kartkę na ekranie komputera.
A po odejściu od niego nie umiem załatwiać spraw i zżymam się na opieszałość bezczelnych urzędniczek.
     Kupiłam obraz Ewy Jędryk-Czarnoty ( kolejny). Tak piękny, że dziś nie będę spać, tylko wgapiać się w niego przez całą noc. Chcę go podarować przyjaciółce na urodziny. Ona o tym nie wie, ale jak jutro tu zajrzy, to się dowie. I dobrze, bo to będzie znaczyło, że obraz zawiozę jej jutro, choć urodziny ma w niedzielę. Nie mogę go zatrzymać dłużej, bo istnieje zagrożenie, że napiszę kolejny wiersz, o kolejnej kobiecie  z obrazu. Malarka nie ma nic przeciwko temu, bo wiersz drukuje sobie w katalogu za moją zgodą, a ja też powinnam się cieszyć, bo mam u niej zniżkę na następny kupiony. A juz obstalowałam ( na maj). Chyba zwariowałam, choć może to pozytywne wariować z powodu dzieł sztuki.
Mam w sypialni obraz tej malarki. Jak się budzę, widzę najpierw kapelusz w płatkach róży. Janusz mówi, że widzi mnie.
     Żeby się do końca nie uduchowić, zjadłam w karczmie góralskiej gicz cielęcą i kapustę zasmażaną. Psu przyniosłam kość, nic więcej. Biedny pies. Zjadłam też szarlotkę z bitą smietaną i gałką lodu waniliowego. Lód dobry, szarlotka fatalna, nie chwalęcy się, ale robię lepszą, tylko mi się nie chce.