Dziś od rana w biegu. Odebrałam z dworca Agnieszkę Frączek, która przjechała do biblioteki na spotkanie z przedszkolakami. Miałyśmy ponad godzinę do spotkania, więc zaczęłyśmy znajomość od śniadania. Jest w Katowicach, koło Placu Miarki, przytulna knajpka o nazwie „Firma”, gdzie serwują śwetne śniadanka ( sprawdziłam wielekroć), a także świetne pierogi, z różnym nadzieniem – sprawdziłam wszystkie nadzienia i ulubiłam ze szpinakiem.
Wszystko mi się dziś podobało w tym brzydkim mieście, może dlatego, że nie było mnie w nim od ponad miesiąca (to z racji siedzenia w gawrze i pisania). W dodatku świeciło słońce, od razu znalazłam miejsce do parkowania, pociag się nie spóźnił, Agnieszka okazała się być miłą i uśmiechniętą poetką ( 5 lat starszą od mojej starszej córki).
Potem patrzłam, jak prowadzi spotkanie, nawiązuje kontakt z dziećmi i myślałam, ile też czasu rodzice im poświęcają na czytanie, czy czytają im 20 minut dziennie, codziennie? Bo dzieciaki z najczarniejszej w sensie dosłownym i metaforycznym – dzielnicy Katowic, gdzie największe bezrobocie, największy wskaźnik przestępstw i największa liczba alkoholików. Marzę o tym, że już niedługo będę zabierała mojego wnuka na takie spotkania i do teatru, i będę mu czytała bajki, kiedy tylko do mnie przyjdzie. Już mu zgromadziłam niezłą biblioteczkę.
Wpadłam do domu na dwie godziny. Za chwilę wracam znów do centrum miasta, by tym razem poprowadzić zajęcia w Klubie Kreatywnego Pisania. Mieszkam poza miastem, pod lasem, choć na dużym osiedlu. Ale u mnie wieś, naprawdę, cicho spokój, mój blok też tak spokojny, jakby tu nikt nie mieszkał.
Przyjadę koło 18. 30, obiad zrobi Janusz. A potem usiądę przy biurku ( moja przyjaciołka, niemiecka poetka mówi – przy „biurce”) i napiszę 2 stroniczki powieści, choć będę umordowana jak 100 bandziorów. Ale napiszę, już wiem, o czym. A od jutra znów kilka dni tylko na pisanie.
Inne
Brak komentarzy