Brak tytułu

     Co za dzień! Połamało mnie, pokręciło. Jak się schylę, to nie mogę się wyprostować. To wszystko od siedzenia przy biurku po kilkanaście godzin. A wczoraj, jakbym przeczuła, co zdarzy się dziś, mówiąc, że koniec przygód Fiki-Miki.
Przyszedł Pawcio, mój wnuczek, a tu babcia leży odłogiem, a jak wstanie, to nie może usiąść, a jak usiądzie, to nie może wstać. Bardzo był wnusio rozczarowany, dlaczego na czworakach z nim nie łażę i pieska nie udaję. Nudną dziś byłam babcią.
     Zebrało mi się na poważną rozmowę z Agatką, bo ciekawa byłam jej wspomnień z czasów nastoletnich. Jak to się stało, jak tego dokonałam, że moje córki pięknie prowadzą swój dom i są dobrze „zorganizowane”. Nie przypominam sobie, abym musiała po nich sprzątać, kiedy były nasolatkami. Kiedy teraz obserwuję domy znajomych, to widzę, że tam dzieci bezkarnie rządzą rodzicami, dzieci mają swoje pokoje i rodzicom wara od nich. Rodzice gnieżdżą się w jednym i  w dodatku nie jest to tylko ich pokój, bo należy do wszystkich, a w nocy staje się jeszcze sypialnią rodziców. Mówię o typowych rodzinach, gdzie są 3 pokoje i dwoje dzieci.
     Ja też dałam dzieciom osobne pokoje, w ten sposób realizowałam swoje marzenie z czasów, kiedy byłam nastolatką i mogłam o własnym tylko śnić. Postanowiłam więc, że moim dziewczynkom będzie lepiej. Dziś Agatka mi przypomniała, że w naszym domu każdy miał swój przydział czynności. Przedpokój odkurzały dziewczynki dwa albo i trzy razy dziennie, do Agatki należało codzienne utrzymywanie łazienki w czystości, do Magdy podłoga w kuchni, także codzienne mycie. Co tydzień każda sprzątała dokładnie swój pokój, tata pokój wspólny i sypialnię, a ja gotowałam obiady. Tak musiało być, bo nie pamiętam, abym sprzątała. Żyliśmy skromnie, to prawda, ale wtedy wszyscy, którzy nie byli bogaci z domu i nie robili oszałamiającej kariery, a tylko pracowali w budżetówce, żyli skromnie.
    Dziś matki nie przyzwyczajają dzieci do obowiązków domowych. Rodzice pracują od rana do wieczora, matka więc woli wszystko zrobić sama, bo uczenie dziecka wymaga cierpliwości i czasu. Dziecko popełnia błędy, trzeba mu pokazać, co zrobiło dobrze, co źle. Trzeba uczyć, jak się sprząta zabawki, a szybciej będzie, gdy się samemu posprząta, albo męża pogoni.
     Oglądałam raz program z super-nianią. Włos mi się zjeżył. Dlaczego przedszkolak mówi do mamy „ty gnojo, koniec  z tobą, jesteś martwa”. A matka wrzeszczy na niego, wszyscy wrzeszczą na siebie. Matka obiecuje, że powie tacie i tata dopiero im sprawi manto. Dzieci boją się ojca, ale nic sobie nie robią z matki. Ojciec wraca wieczorem z pracy, matka zdechnięta i tylko czeka aż on się dzieciakami zajmie, a on też zdechnięty, to oczywiste. Nie ma czasu na rozmowę, ani na zabawę, na nic, więc lepiej kupić nową grę do komputera, włączyć film z bajką.
     Nie podobało mi się to wszystko – macierzyństwo nie było dla tej kobiety darem, tylko dopustem bożym. Dostatni dom, widać, że rodzice sobie żyły wypruwają, by było w nim wszystko, co materialne. A gdzie ciepło, gdzie wspólna zabawa z dzieciakami? Gdzie chwile tylko dla rodziców?
     Kto tu ponosi winę za to, co jest? Bo przecież nie tylko te rozwydrzone dzieci. Może dajemy się zwieść  konsumpcjonizmowi? Może musimy dorównać sąsiadom, a oni kolejnym? I tak równamy w szeregu do lepszej pralki, lepszej zmywarki, lepszego telefonu komórkowego, szybszego samochodu? Wszystko to ma nam usprawnić życie, oszczędzić czas, którego mało, a okazuje się, że mimo tych udogodnień wcale go nie mamy więcej. Tracimy wiele godzin, łążąc w marketach pomiędzy półkami, kupując niepotrzebne rzeczy, bo za połowę ceny, obrastamy w rzeczy i zupełnie zapominamy, o co nam w tym życiu tak naprawdę chodzi.