Wyrzucanie

Wyrzucanie

      Wczoraj caluteńki dzieńpracowałam jak wariatka i wyglądało to mniej więcej tak:

      W nocy zregenerowałam siły i odrana zaczęłam wyrzucać. I choć robię to 3 razy w roku, to i tak mam cowyrzucać. Człowiek jak chomik, gromadzi na złą godzinę, obrasta w rzeczy, któremu są niepotrzebne, a zabierają przestrzeń potrzebną do życia, osaczają z wielustron. Stare kapcie, sprane trykoty, pożółknięte firanki, nieużywane serwetki, kabelki, druciki-dupiki, workifoliowe, słoiki, plastikowe pudełka po lodach, wycinki gazetowe, kartki ikartki, i kartki. Szczególnie kartki przeglądam dokładnie, w nadziei, że znajdętam jakąś zapomnianą cud-frazę. Nie znajduję, niestety, więc wyrzucam iwyrzucam. I nagle czuję się lżej, oddycham pełną piersią, przestrzeń się we mnie otwiera i mogę ja na powrótzapełniać, choć niekoniecznie rzeczami.

      Janusz wprost przeciwnie. Obwarowałsię ze strachu, aby moja pasja nie ogarnęła jego półek. Ma zakaz palenia wdomu, więc z konieczności częściej wychodzi z psem, a ja wtedy lustruję jegopółki i wyrzucam, wyrzucam, wyrzucam ( stare gazety, stare bilety,kartoniki-dupiki, pisma reklamowe, pudełka po papierosach utkane pomiędzyksiążkami…). Nigdy się nie dowie, co wyrzuciłam, bo nie pamięta, co zgromadził.

      Wczoraj i jemu zabrakłoprzestrzeni do oddychania. Kręcił, się kręcił, aż w końcu powiedział, że boligo ząb. Dzwonię do Zosi, dentystka, koleżanka z czasów szkolnych. Natychmiast ząbprzestaje go boleć. Ale w nocy zaczął na powrót, więc już nie było zmiłuj się.  Rano Zosia ręce rozłożyła i uzbroiła się wkleszcze kowalskie. I tym to sposobem także i Janusz uzyskał trochę przestrzeniw sobie. A teraz się cieszy, zupełnie go nie rozumiem.