Niewinny wierszyk

     Czytałam Pawciowiniewinny wierszyk autorstwa Urszuli Kozłowskiej:

Dwa kaczorki przezdzień cały

wszystkim wokołodokuczały.

Kotka z płotuprzegoniły,

psu w kałużę kośćwrzuciły.

Zakopały kurkomziarnka.

W końcu się przebrałamiarka !

Indyk zagulgotałgniewnie:

– Poprawicie się? –No pewnie.

Takie żarty toprzesada !

Przepraszają, bowypada…

Przecież warto siępoprawić,

by się w zgodzieładnie bawić.

      Pawcio po każdejlinijce powtarzał „Kwa kwa”, czyli dodawał refren. Poza tym pokazywał, gdziekaczorek ma oko i pytał „co to”, wskazując na kaczy kuper. Próbowałam wszelkimisiłami wytłumaczyć, co to jest kaczy kuper, ale on i tak pytał „co to”. Wkońcu, zrezygnowana, powiedziałam, że kaczy kuper robi kupę. Pawcio pojął w migi powiedział „kaka”, za co go pochwaliłam, bo trafił rozumnie w sedno sprawy. Aon dalej „kaka” i „kaka”. Aż nareszcie pojęłam Pawiowe gadanie, zajrzałam mu wmajtki, gdzie znalazłam to, o czym mówił, czyli „kaka” ( czytaj: kupa). Ponieważkażda „kaka” cieszy babcię, choćby zrobiona w majtki, więc pogłaskałam wnusiapo główce.

     I tak oto rozmowana szczycie z jej politycznymi podtekstami osiągnęła właściwy poziom i ciężargatunkowy. Bo każda polityka jest brudna i śmierdząca.